Afscheid van bezoek uit Holland, back to work, WTG, geen regen, tweede ziekenhuisbezoek.

Hallo allemaal,

Daar zijn we weer, al weer bijna een maand verder.
De afgelopen maand hebben we een heerlijk weekje met Cariennes ouders, Nandelotte en Daniel doorgebracht aan het strand. Daarna hebben we afscheid van hen genomen in Accra en zijn wij weer terug naar Abetifi gegaan om weer verder te gaan met ons werk.

Eerste training
Zondagavond waren we thuis gekomen en maandag op het werk lag er direct een stapel werk op ons te wachten. De volgende dag (dinsdag) zouden we 2 grote bestellingen naar Accra gaan brengen, en de laatste hand moest worden gelegd aan de materialen en de manuals moesten geprint en geplastificeerd worden. Voor we een week eerder waren vertrokken naar het zuiden met de familie hadden we alle manuals doorgenomen en aangepast, deze waren dus in principe klaar, maar het printen en plasificeren moest dus nog gebeuren. Ook hebben we in de workshop geholpen zodat we halverwege de middag allemaal klaar waren om naar huis te gaan. Want bedenk wel; het was een nationale feestdag, wat betekende dat eigenlijk iedereen vrij was.
De volgende morgen vertrokken we vroeg met de auto naar Accra.

Het zou een lange dag worden. Accra is een hele drukke stad, en van de ene bestelling naar de andere bestelling betekende met de auto dwars door de stad heen. We stonden hierdoor veel in de file, en ondertussen moest er ook een school bezocht worden die ook wel interesse had in de materialen. Toen we bij de laatste locatie aankwamen en we de materialen naar binnen brachten kregen we een onverwachte vraag. Of we direct een training konden geven want toevallig waren alle docenten aanwezig, en het zou hen wel erg goed uitkomen. "Maar natuurlijk geen probleem," was het antwoord van Mama Esther, en vrij snel werd er mijn kant opgekeken. "Je gaat ze lesgeven, " kwam er achteraan. "Oh, ok, maar natuurlijk, uhmm tja, geen probleem." zei ik, maar je moest mijn hartslag eens voelen gaan. De training hoefde maar 30 minuten te duren, en van al het materiaal moest de bedoeling worden uitgelegd. Dit ging verder prima. Maar het was allemaal wel een grote verrassing, na al een hele dag gaar achterin de auto te hebben gezeten. Onverwachts, voor onbekend publiek in het engels (waar ik echt geweldig in ben :s) even spontaan een training geven.

Aankomende vrijdag hebben we weer een training, maar deze zal een hele dag gaan duren. Gisteren hebben Mama Esther en ik rustig samen gezeten en de hele dag doorgesproken. Deze keer zal ik gaan observeren. Mama Esther zal de training geven, en naderhand bespreken we of er veranderingen in de training nodig zijn.

Verder gaan de werkzaamheden zo zijn gangetje.

World Transplant Games
Zoals sommige van jullie zullen weten gaat Floranke (zus van Carienne) aankomende zomer deelnemen aan de World Transplant Games. Voor wij vertrokken uit Nederland had ik besloten om daar niet bij aanwezig te zijn, ik zou tenslotte in Ghana zijn. Inmiddels ben ik (in goed overleg met Dirkjan en AMO/Togetthere) op deze keuze terug gekomen en heb al een ticket geboekt voor 18 Augustus om samen met de rest van mijn familie Floranke in Australie te kunnen gaan aanmoedigen. Ik heb er ontzettend veel zin in. 19 September zal ik weer terug komen in Ghana.

Zandweg 5 en weinig tot geen regen.
Afgelopen weken hebben we amper regen gehad, en dit betekent dat we een tekort aan water hebben. We hebben het nog steeds heel fijn in ons huisje, en genieten nog elke dag als we na het werk naar huis gaan. Het feit dat we minimaal aan water hebben is toch wel erg onhandig. Nu hebben we dicht bij ons huis wel een waterput, maar wij zijn natuurlijk niet de enige in het dorp die geen regen hebben gehad, wat betekent dat er elke dag file staat bij de waterput. Onze landlady heeft de gewoonte om 's avonds ('s nachts) water te halen en wij mogen gelukkig van hun watervoorraad gebruik maken, dus we redden onszelf verder prima. Toch zou een flinke regenbui erg welkom zijn.
De landlady is zeker boven de 60 en sjouwt zonder enige moeite flink gevulde emmers op haar hoofd. Wij, nog geen 25 jaar, krijgen het amper voor elkaar een watertank op ons hoofd te dragen. Dat is toch een groot verschil tussen die gekke obrunies ( blanke mensen) en de Ghanese mensen. Onze nekspieren zijn het simpelweg niet gewend om zo'n zwaar gewicht te dragen.

Tweede bezoekje ziekenhuis
Gisteren is Dirkjan voor een check naar het ziekenhuis geweest. Sinds dat we in Ghana zijn aangekomen is zijn ontlasting steeds schommelend en is hij inmiddels 12 kilo afgevallen. Rede dus om even na te gaan of er iets vervelend in zijn buik zat. Na veel wachten, een doktersbezoek, nog meer wachten, een labtest en een concluderend doktersbezoek bleek dat er niets gevonden was. Hij is verder dus niet ziek, maar voelt zich af en toe een beetje slap.

Voor nu was dit het weer even, heel veel groetjes van ons uit het warme Abetifi.

Carienne namens ons