'Even schrikken'
Na een wat ongewoon weekend zit ik (Dirkjan) achter internet om dit berichtje te typen. Cariènne is vandaag niet op het werk want die ligt ziek thuis in bed...
Afgelopen donderdagnacht werd Cariènne ineens erg ziek. Ze lag te rillen in bed, had ontzettend hoofdpijn en lag ontzettend te zweten. 's Ochtends bleek, toen ik een thermometer gehaald had bij Albert en Dineke Ferweda op het RTC, dat ze daarnaast ook nog eens hoge koorst had. Op advies van onszelf en de mensen hier zijn we vrijdagochtend direct naar het ziekenhuis in Nkawkaw gegaan om haar te laten nakijken. Voordat we echter weg konden wilde Cariènne nog even naar de WC en op haar weg terug naar ons huisje werd ze te slap en ging ze zitten. Terwijl de landlady en ik haar naar huis hielpen begaf ze het en was ze even weg. Gelukkig kwam ze snel weer bij en konden we naar het ziekenhuis. Pfff.. Het was allemaal wel even schrikken...
In het ziekenhuis eerst inchecken, toen naar de dokter, toen een bloedonderzoek naar malaria en toen weer naar de dokter. Positief, shit, ze heeft malaria. Dat was alweer even schrikken. We kregen een kuur medicijnen mee en we gingen naar huis. Onderweg met thuis bellen om het nieuws door te geven en eenmaal thuis aangekomen Cariènne in bed...
Nu, na een druk en iets wat heftig weekend gaat alles weer goed. Vrijdag overdag en 's nachts was ze nog erg ziek. Hoge koorts, veel diaree en onrustig slapen. Zaterdag en Zondag is ze gelukkig goed opgeknapt. De koorts is gezakt en de diaree is over. De medicijnen hebben hun werk dus goed gedaan. Ze is nog erg slap en rust daarom voorlopig thuis lekker uit. Ze eet en drinkt inmiddels weer goed. Vandaag heeft ze de laatste medicijnen ingenomen. Aanstaande woensdag gaan we terug naar het ziekenhuis om haar te laten onderzoeken. Hopelijk krijgen we dan te horen dat ze er van af is.
Werken
Voor het onrustige weekend waren we met het werk hier goed onderweg. Na de eerste drie maanden ons vooral te hebben georienteerd en hier en daar wat kleine dingen te hebben gedaan zijn we met de mensen hier gaan kijken, wat kunnen we nu doen waar AMO echt iets aan heeft in de tijd dat we hier nog zijn?
Cariènne is inmiddels begonnen met het evalueren van alle materialen die AMO maakt. Ze doet dit samen met Esther Lily, de programma coördinator en leraren van het Teacher Training College in Abetifi. Het doel is om ervoor te zorgen dat AMO een serie materialen te bieden heeft die past bij het curriculum van het basisonderwijs hier. Als de materialen geëvalueerd zijn en er zijn nieuwe ideeën voor materialen dan gaat ze deze samen met Kwaku van de werkplaats ontwerpen en uitwerken. Uiteindelijk komt er nog een bijgewerkte brochure met de nieuwe serie materialen die AMO maakt en krijgen alle materialen een bijpassende (bijgestelde) handleiding.
Ook is Cariènne begonnen met het werken op een basisschool vlakbij het RTC. Hier werkt ze één dag in de week. In een volgend berichtje zal ze vast meer vertellen over wat ze daar meemaakt.
Ik ben de afgelopen weken begonnen met het maken van een businessplan voor AMO. Samen met Ester Lily, Kwaku en mensen van het AMO bestuur proberen we een goed businessplan in elkaar te zetten voor AMO om de aankomende jaren mee aan de slag te gaan. De bedoeling is dat AMO in het komende jaar een nieuwe coördinator krijgt en hij/zij zou dan aan de hand van dit businessplan aan de slag kunnen gaan.
Zo zijn we allebei dus leuk aan het werk hier. Daarnaast werken we af en toe mee in de werkplaats omdat er orders af moeten of gewoon omdat het gezellig is om daar mee te werken. Daarnaast is het een leuke afleiding van het vele computerwerk.
Ghanees koken en gitaar spelen
Een week geleden zijn we begonnen met het opknappen van ons keukentje. Samen met Kwaku en Joy van AMO hebben we er een plafond ingemaakt. Deze week gaan we de muren nog schilderen en dan kunnen we er gebruik van maken. Daarnaast ben ik afgelopen week begonnen met Ghanees leren koken. De vrouw van Kwaku, Joanna heeft me geleerd hoe je kip klaarmaakt op z'n Ghanees en hoe je daarbij (op z'n Ghanees) de pindasoep maakt. Als onze keuken klaar is beginnen de lessen Fufu stampen en hopelijk kan ik voordat we weg gaan hier een Ghanese maaltijd maken.
Cariènne is begonnen met gitaar spelen. De buurman heeft het al opgemerkt en vroeg afgelopen weekend wanneer ze weer begon, want dat zou betekenen dat ze weer helemaal beter was. Twee weken geleden is ze fanatiek begonnen, maar logischerwijs is ze nu even gestopt.
Dat was het dan weer even voor nu. We hebben ook weer wat nieuwe foto's in het fotoboek gezet. In de mappen 'zandweg 5' en 'voetballen'.
Heel veel groetjes en liefs aan iedereen!
maandag 29 juni 2009
maandag 15 juni 2009
Een dagje Abetifi!
Nog voor de wekker om 07.00 gaat zijn we beiden al wakker. De hanen kraaien er flink op los, de landlady is met haar bezempje (een soort roe) het erf aan het aanvegen, de geiten lopen voor ons raam te mekkeren, de buurkinderen schreeuwen elkaar toe in het Twi, en een andere buurjongen zet zijn boomblaster op maximale volume. Goedemorgen, jep we zijn nog steeds in Abetifi.
Wanneer de wekker dan echt gaat om 07.00 stapt Carienne uit bed en begint Dirkjan rustig aan, aan zijn krachtoefeningen. Carienne zet de waterkoker aan, bindt haar doek om en loopt met kleine oogjes naar de andere kant van het erf waar de toilet zich bevindt. Wanneer ze terug komt is het water gekookt en kan de oats (havermoutpap) gemaakt worden. Inmiddels is Dirkjan klaar met zijn oefeningen staan er twee bordjes met oats met banaan en een kopje koffie voor Dirkjan en een kopje natuurlijke stoelgangthee voor Carienne klaar. Ons ontbijtje. Tijdens het ontbijt komt (2 keer per week) de broodmevrouw het erf op. Ze draagt een plastic bak op haar hoofd met kleine ‘bruine’ broden er in. Voor 1 cedi kopen we een brood.
Na het ontbijt en de afwas te hebben gedaan en onszelf te hebben gewassen met een emmertje water uit de regenton, vertrekken we naar het AMO office. Onze drinkwatertank (20 liter) is inmiddels weer leeg dus deze brengen we mee naar het RTC en kunnen we daar weer vullen. Onderweg naar het RTC moeten we een kleine klim omhoog de heuvel op maken. Bovenaan komen we op de ‘hoofdweg’ waar het ‘groene winkeltje’ is waar we regelmatig wat boodschapjes doen. Zoals bijna elke morgen zit daar een buurvrouw: ‘Goedemorgen Efua, hoe gaat het? Met mij gaat het goed, we danken God.’ Op de een of andere manier weet ze alleen de naam van Carienne, Efua, maar Dirkjan krijgt uiteraard wel als eerste een hand. Dan zwaaien we naar het oude vrouwtje op een muurtje met welgeteld twee tanden in haar mond en die ze elke morgen met een glimlach aan ons laat zien wanneer we langslopen. Verderop zwaaien we Mary gedag, de vrouw die twee keer per week onze was doet ( Jlekker makkelijk J). Aangekomen op het RTC lopen we langs de receptie waar we de aanwezigen gedag zeggen.
Een nieuwe dag op het office. Gelukkig doet het internet het weer, zo’n 4 weken hebben we geen internet gehad en hebben we af en toe in een internetcafe contact kunnen maken met de buitenwereld. We bekijken om de beurt even onze mail en de AMO email, zeggen de jongens in de werkplaats gedag en beginnen met ons werk voor vandaag. Dan komt Mama Esther binnen. ‘Goedemorgen, hoe gaat het vandaag?’ ‘Goed, en met jou?’ ‘ We thank God.’ En dan wordt de krant doorgenomen door Esther Lily.
Om een uur of 12.00 beginnen onze magen flink te knorren en gaan we even naar huis om een boterhammetje te eten. De pindakaas uit een plasticzakje had Carienne gisteren al in het potje geknepen en het brood hadden we vanmorgen gekocht, dus het wordt een broodje pindakaas. Dan weer even afwassen (anders wordt het een grote mieren invasie) en dan weer terug naar het office.
In het office (op het RTC terrein) komt elke dag een mevrouw met een hele grote schaal met bananen en pinda’s langs. Zo om de dag kopen wij een zak bananen en pinda’s van haar. Ook komt er een paar keer in de week een mevrouw met zakjes verschillende groenten. Hier slaan we flink van in voor het avondeten.
Om een uur of vier/ half vijf sluiten we af op het kantoor, de jongens maken er ook een einde aan en we vertrekken samen richting huis. Voor het eten hoeven we vandaag niets meer te halen. Er is nog rijst, en we hebben genoeg groente in de la liggen. We kunnen rechtstreeks naar huis lopen. Dirkjan draagt de gevulde drinkwatertank mee naar huis. Thuis worden we zoals elke middag welkom geheten door de buurman (broer van de landlady) die voor zijn huisje op de bank zit. Zijn kleinzoon zit gezellig bij hem op schoot; kleine Kofi. Kofi’s moeder is in hun keukentje het vuur aan het aanmaken om een pot water te kunnen koken.
Dirkjan settelt zich buiten voor het raam met een plank, een groot mes, een stapel groente en een plasticbak die helemaal vol gaat, en Carienne gaat zich even wassen. Om half 7 is het al donker en voor die tijd willen we graag gewassen zijn, gegeten hebben en het liefst ook hebben afgewassen. Sinds het is begonnen met regenen (regentijd) wil de stroom nog al eens uitvallen en wanneer dit gebeurt is het pikkedonker, het is dus heel prettig wanneer we klaar zijn voor het donker wordt. Wanneer Dirkjan klaar is met groente snijden is Carienne klaar met wassen en maakt het eten verder klaar. Dirkjan kan zich gaan wassen. Om een uur of half 6 zitten we saampjes lekker van ons groente/ rijst potje te genieten. Vanavond is er geen voetbalwedstrijd op tv die gegeken moet worden bij de jongens van de werkplaats, dus we besluiten na het eten een filmpje te gaan kijken op de laptop. We hebben in Kumasi een aantal dvd’s gekocht voor 3 cedi per stuk. Op 1 dvd horen zo’n 24 films te staan, maar met een beetje geluk doen 4 films het goed. Na de film gaan we buiten met een bekertje water onze tanden poetsen, zetten we een emmertje binnen voor de nacht (in de stortende regen naar de andere kant van het erf lopen in het donker is geen pretje) en gaan we lekker slapen.
En dan is er weer een lekker dagje voorbij voor ons in Abetifi. Benieuwd wat de nieuwe morgen ons brengt.
Wanneer de wekker dan echt gaat om 07.00 stapt Carienne uit bed en begint Dirkjan rustig aan, aan zijn krachtoefeningen. Carienne zet de waterkoker aan, bindt haar doek om en loopt met kleine oogjes naar de andere kant van het erf waar de toilet zich bevindt. Wanneer ze terug komt is het water gekookt en kan de oats (havermoutpap) gemaakt worden. Inmiddels is Dirkjan klaar met zijn oefeningen staan er twee bordjes met oats met banaan en een kopje koffie voor Dirkjan en een kopje natuurlijke stoelgangthee voor Carienne klaar. Ons ontbijtje. Tijdens het ontbijt komt (2 keer per week) de broodmevrouw het erf op. Ze draagt een plastic bak op haar hoofd met kleine ‘bruine’ broden er in. Voor 1 cedi kopen we een brood.
Na het ontbijt en de afwas te hebben gedaan en onszelf te hebben gewassen met een emmertje water uit de regenton, vertrekken we naar het AMO office. Onze drinkwatertank (20 liter) is inmiddels weer leeg dus deze brengen we mee naar het RTC en kunnen we daar weer vullen. Onderweg naar het RTC moeten we een kleine klim omhoog de heuvel op maken. Bovenaan komen we op de ‘hoofdweg’ waar het ‘groene winkeltje’ is waar we regelmatig wat boodschapjes doen. Zoals bijna elke morgen zit daar een buurvrouw: ‘Goedemorgen Efua, hoe gaat het? Met mij gaat het goed, we danken God.’ Op de een of andere manier weet ze alleen de naam van Carienne, Efua, maar Dirkjan krijgt uiteraard wel als eerste een hand. Dan zwaaien we naar het oude vrouwtje op een muurtje met welgeteld twee tanden in haar mond en die ze elke morgen met een glimlach aan ons laat zien wanneer we langslopen. Verderop zwaaien we Mary gedag, de vrouw die twee keer per week onze was doet ( Jlekker makkelijk J). Aangekomen op het RTC lopen we langs de receptie waar we de aanwezigen gedag zeggen.
Een nieuwe dag op het office. Gelukkig doet het internet het weer, zo’n 4 weken hebben we geen internet gehad en hebben we af en toe in een internetcafe contact kunnen maken met de buitenwereld. We bekijken om de beurt even onze mail en de AMO email, zeggen de jongens in de werkplaats gedag en beginnen met ons werk voor vandaag. Dan komt Mama Esther binnen. ‘Goedemorgen, hoe gaat het vandaag?’ ‘Goed, en met jou?’ ‘ We thank God.’ En dan wordt de krant doorgenomen door Esther Lily.
Om een uur of 12.00 beginnen onze magen flink te knorren en gaan we even naar huis om een boterhammetje te eten. De pindakaas uit een plasticzakje had Carienne gisteren al in het potje geknepen en het brood hadden we vanmorgen gekocht, dus het wordt een broodje pindakaas. Dan weer even afwassen (anders wordt het een grote mieren invasie) en dan weer terug naar het office.
In het office (op het RTC terrein) komt elke dag een mevrouw met een hele grote schaal met bananen en pinda’s langs. Zo om de dag kopen wij een zak bananen en pinda’s van haar. Ook komt er een paar keer in de week een mevrouw met zakjes verschillende groenten. Hier slaan we flink van in voor het avondeten.
Om een uur of vier/ half vijf sluiten we af op het kantoor, de jongens maken er ook een einde aan en we vertrekken samen richting huis. Voor het eten hoeven we vandaag niets meer te halen. Er is nog rijst, en we hebben genoeg groente in de la liggen. We kunnen rechtstreeks naar huis lopen. Dirkjan draagt de gevulde drinkwatertank mee naar huis. Thuis worden we zoals elke middag welkom geheten door de buurman (broer van de landlady) die voor zijn huisje op de bank zit. Zijn kleinzoon zit gezellig bij hem op schoot; kleine Kofi. Kofi’s moeder is in hun keukentje het vuur aan het aanmaken om een pot water te kunnen koken.
Dirkjan settelt zich buiten voor het raam met een plank, een groot mes, een stapel groente en een plasticbak die helemaal vol gaat, en Carienne gaat zich even wassen. Om half 7 is het al donker en voor die tijd willen we graag gewassen zijn, gegeten hebben en het liefst ook hebben afgewassen. Sinds het is begonnen met regenen (regentijd) wil de stroom nog al eens uitvallen en wanneer dit gebeurt is het pikkedonker, het is dus heel prettig wanneer we klaar zijn voor het donker wordt. Wanneer Dirkjan klaar is met groente snijden is Carienne klaar met wassen en maakt het eten verder klaar. Dirkjan kan zich gaan wassen. Om een uur of half 6 zitten we saampjes lekker van ons groente/ rijst potje te genieten. Vanavond is er geen voetbalwedstrijd op tv die gegeken moet worden bij de jongens van de werkplaats, dus we besluiten na het eten een filmpje te gaan kijken op de laptop. We hebben in Kumasi een aantal dvd’s gekocht voor 3 cedi per stuk. Op 1 dvd horen zo’n 24 films te staan, maar met een beetje geluk doen 4 films het goed. Na de film gaan we buiten met een bekertje water onze tanden poetsen, zetten we een emmertje binnen voor de nacht (in de stortende regen naar de andere kant van het erf lopen in het donker is geen pretje) en gaan we lekker slapen.
En dan is er weer een lekker dagje voorbij voor ons in Abetifi. Benieuwd wat de nieuwe morgen ons brengt.
dinsdag 2 juni 2009
Afscheid van bezoek uit Holland, back to work, WTG, geen regen, tweede ziekenhuisbezoek.
Hallo allemaal,
Daar zijn we weer, al weer bijna een maand verder.
De afgelopen maand hebben we een heerlijk weekje met Cariennes ouders, Nandelotte en Daniel doorgebracht aan het strand. Daarna hebben we afscheid van hen genomen in Accra en zijn wij weer terug naar Abetifi gegaan om weer verder te gaan met ons werk.
Eerste training
Zondagavond waren we thuis gekomen en maandag op het werk lag er direct een stapel werk op ons te wachten. De volgende dag (dinsdag) zouden we 2 grote bestellingen naar Accra gaan brengen, en de laatste hand moest worden gelegd aan de materialen en de manuals moesten geprint en geplastificeerd worden. Voor we een week eerder waren vertrokken naar het zuiden met de familie hadden we alle manuals doorgenomen en aangepast, deze waren dus in principe klaar, maar het printen en plasificeren moest dus nog gebeuren. Ook hebben we in de workshop geholpen zodat we halverwege de middag allemaal klaar waren om naar huis te gaan. Want bedenk wel; het was een nationale feestdag, wat betekende dat eigenlijk iedereen vrij was.
De volgende morgen vertrokken we vroeg met de auto naar Accra.
Het zou een lange dag worden. Accra is een hele drukke stad, en van de ene bestelling naar de andere bestelling betekende met de auto dwars door de stad heen. We stonden hierdoor veel in de file, en ondertussen moest er ook een school bezocht worden die ook wel interesse had in de materialen. Toen we bij de laatste locatie aankwamen en we de materialen naar binnen brachten kregen we een onverwachte vraag. Of we direct een training konden geven want toevallig waren alle docenten aanwezig, en het zou hen wel erg goed uitkomen. "Maar natuurlijk geen probleem," was het antwoord van Mama Esther, en vrij snel werd er mijn kant opgekeken. "Je gaat ze lesgeven, " kwam er achteraan. "Oh, ok, maar natuurlijk, uhmm tja, geen probleem." zei ik, maar je moest mijn hartslag eens voelen gaan. De training hoefde maar 30 minuten te duren, en van al het materiaal moest de bedoeling worden uitgelegd. Dit ging verder prima. Maar het was allemaal wel een grote verrassing, na al een hele dag gaar achterin de auto te hebben gezeten. Onverwachts, voor onbekend publiek in het engels (waar ik echt geweldig in ben :s) even spontaan een training geven.
Aankomende vrijdag hebben we weer een training, maar deze zal een hele dag gaan duren. Gisteren hebben Mama Esther en ik rustig samen gezeten en de hele dag doorgesproken. Deze keer zal ik gaan observeren. Mama Esther zal de training geven, en naderhand bespreken we of er veranderingen in de training nodig zijn.
Verder gaan de werkzaamheden zo zijn gangetje.
World Transplant Games
Zoals sommige van jullie zullen weten gaat Floranke (zus van Carienne) aankomende zomer deelnemen aan de World Transplant Games. Voor wij vertrokken uit Nederland had ik besloten om daar niet bij aanwezig te zijn, ik zou tenslotte in Ghana zijn. Inmiddels ben ik (in goed overleg met Dirkjan en AMO/Togetthere) op deze keuze terug gekomen en heb al een ticket geboekt voor 18 Augustus om samen met de rest van mijn familie Floranke in Australie te kunnen gaan aanmoedigen. Ik heb er ontzettend veel zin in. 19 September zal ik weer terug komen in Ghana.
Zandweg 5 en weinig tot geen regen.
Afgelopen weken hebben we amper regen gehad, en dit betekent dat we een tekort aan water hebben. We hebben het nog steeds heel fijn in ons huisje, en genieten nog elke dag als we na het werk naar huis gaan. Het feit dat we minimaal aan water hebben is toch wel erg onhandig. Nu hebben we dicht bij ons huis wel een waterput, maar wij zijn natuurlijk niet de enige in het dorp die geen regen hebben gehad, wat betekent dat er elke dag file staat bij de waterput. Onze landlady heeft de gewoonte om 's avonds ('s nachts) water te halen en wij mogen gelukkig van hun watervoorraad gebruik maken, dus we redden onszelf verder prima. Toch zou een flinke regenbui erg welkom zijn.
De landlady is zeker boven de 60 en sjouwt zonder enige moeite flink gevulde emmers op haar hoofd. Wij, nog geen 25 jaar, krijgen het amper voor elkaar een watertank op ons hoofd te dragen. Dat is toch een groot verschil tussen die gekke obrunies ( blanke mensen) en de Ghanese mensen. Onze nekspieren zijn het simpelweg niet gewend om zo'n zwaar gewicht te dragen.
Tweede bezoekje ziekenhuis
Gisteren is Dirkjan voor een check naar het ziekenhuis geweest. Sinds dat we in Ghana zijn aangekomen is zijn ontlasting steeds schommelend en is hij inmiddels 12 kilo afgevallen. Rede dus om even na te gaan of er iets vervelend in zijn buik zat. Na veel wachten, een doktersbezoek, nog meer wachten, een labtest en een concluderend doktersbezoek bleek dat er niets gevonden was. Hij is verder dus niet ziek, maar voelt zich af en toe een beetje slap.
Voor nu was dit het weer even, heel veel groetjes van ons uit het warme Abetifi.
Carienne namens ons
Daar zijn we weer, al weer bijna een maand verder.
De afgelopen maand hebben we een heerlijk weekje met Cariennes ouders, Nandelotte en Daniel doorgebracht aan het strand. Daarna hebben we afscheid van hen genomen in Accra en zijn wij weer terug naar Abetifi gegaan om weer verder te gaan met ons werk.
Eerste training
Zondagavond waren we thuis gekomen en maandag op het werk lag er direct een stapel werk op ons te wachten. De volgende dag (dinsdag) zouden we 2 grote bestellingen naar Accra gaan brengen, en de laatste hand moest worden gelegd aan de materialen en de manuals moesten geprint en geplastificeerd worden. Voor we een week eerder waren vertrokken naar het zuiden met de familie hadden we alle manuals doorgenomen en aangepast, deze waren dus in principe klaar, maar het printen en plasificeren moest dus nog gebeuren. Ook hebben we in de workshop geholpen zodat we halverwege de middag allemaal klaar waren om naar huis te gaan. Want bedenk wel; het was een nationale feestdag, wat betekende dat eigenlijk iedereen vrij was.
De volgende morgen vertrokken we vroeg met de auto naar Accra.
Het zou een lange dag worden. Accra is een hele drukke stad, en van de ene bestelling naar de andere bestelling betekende met de auto dwars door de stad heen. We stonden hierdoor veel in de file, en ondertussen moest er ook een school bezocht worden die ook wel interesse had in de materialen. Toen we bij de laatste locatie aankwamen en we de materialen naar binnen brachten kregen we een onverwachte vraag. Of we direct een training konden geven want toevallig waren alle docenten aanwezig, en het zou hen wel erg goed uitkomen. "Maar natuurlijk geen probleem," was het antwoord van Mama Esther, en vrij snel werd er mijn kant opgekeken. "Je gaat ze lesgeven, " kwam er achteraan. "Oh, ok, maar natuurlijk, uhmm tja, geen probleem." zei ik, maar je moest mijn hartslag eens voelen gaan. De training hoefde maar 30 minuten te duren, en van al het materiaal moest de bedoeling worden uitgelegd. Dit ging verder prima. Maar het was allemaal wel een grote verrassing, na al een hele dag gaar achterin de auto te hebben gezeten. Onverwachts, voor onbekend publiek in het engels (waar ik echt geweldig in ben :s) even spontaan een training geven.
Aankomende vrijdag hebben we weer een training, maar deze zal een hele dag gaan duren. Gisteren hebben Mama Esther en ik rustig samen gezeten en de hele dag doorgesproken. Deze keer zal ik gaan observeren. Mama Esther zal de training geven, en naderhand bespreken we of er veranderingen in de training nodig zijn.
Verder gaan de werkzaamheden zo zijn gangetje.
World Transplant Games
Zoals sommige van jullie zullen weten gaat Floranke (zus van Carienne) aankomende zomer deelnemen aan de World Transplant Games. Voor wij vertrokken uit Nederland had ik besloten om daar niet bij aanwezig te zijn, ik zou tenslotte in Ghana zijn. Inmiddels ben ik (in goed overleg met Dirkjan en AMO/Togetthere) op deze keuze terug gekomen en heb al een ticket geboekt voor 18 Augustus om samen met de rest van mijn familie Floranke in Australie te kunnen gaan aanmoedigen. Ik heb er ontzettend veel zin in. 19 September zal ik weer terug komen in Ghana.
Zandweg 5 en weinig tot geen regen.
Afgelopen weken hebben we amper regen gehad, en dit betekent dat we een tekort aan water hebben. We hebben het nog steeds heel fijn in ons huisje, en genieten nog elke dag als we na het werk naar huis gaan. Het feit dat we minimaal aan water hebben is toch wel erg onhandig. Nu hebben we dicht bij ons huis wel een waterput, maar wij zijn natuurlijk niet de enige in het dorp die geen regen hebben gehad, wat betekent dat er elke dag file staat bij de waterput. Onze landlady heeft de gewoonte om 's avonds ('s nachts) water te halen en wij mogen gelukkig van hun watervoorraad gebruik maken, dus we redden onszelf verder prima. Toch zou een flinke regenbui erg welkom zijn.
De landlady is zeker boven de 60 en sjouwt zonder enige moeite flink gevulde emmers op haar hoofd. Wij, nog geen 25 jaar, krijgen het amper voor elkaar een watertank op ons hoofd te dragen. Dat is toch een groot verschil tussen die gekke obrunies ( blanke mensen) en de Ghanese mensen. Onze nekspieren zijn het simpelweg niet gewend om zo'n zwaar gewicht te dragen.
Tweede bezoekje ziekenhuis
Gisteren is Dirkjan voor een check naar het ziekenhuis geweest. Sinds dat we in Ghana zijn aangekomen is zijn ontlasting steeds schommelend en is hij inmiddels 12 kilo afgevallen. Rede dus om even na te gaan of er iets vervelend in zijn buik zat. Na veel wachten, een doktersbezoek, nog meer wachten, een labtest en een concluderend doktersbezoek bleek dat er niets gevonden was. Hij is verder dus niet ziek, maar voelt zich af en toe een beetje slap.
Voor nu was dit het weer even, heel veel groetjes van ons uit het warme Abetifi.
Carienne namens ons
Abonneren op:
Posts (Atom)
