maandag 30 november 2009

Nog een nachtje slapen....

en dan vertrekken wij naar Accra om vervolgens 's avonds om 23.45 op te stijgen naar Londen. Over 2 nachtjes komen wij aan op Schiphol.

Verhuizen
Vorige week zondag zijn we verhuisd van de 'zandweg' naar Albert en Dineke. De rest van de week hebben daardoor rustig al onze spullen kunnen verdelen onder de AMO leden en onze koffers kunnen inpakken. Ook was er nog allerlei werk te doen voor we echt konden vertrekken, dus het kwam goed uit dat het verhuizen vorig weekend al klaar was.
Send of party
Afgelopen donderdag middag hebben we onze 'send-off party' gehad. De werkplaats werd keurig aangeveegd, de werktafels werden de hoek in geschoven en de tafels en stoelen uit de office werden keurig in een lange rij neergezet.

Om 15.00 waren de mensen uitgenodigd en om 15.30 werd het feestje officieel geopend. Onze landlady, met kleindochter en Kofi waren er als eerst, snel volgden de andere gasten (de chairman van AMO, de directeur van het RTC, directrice basisschool, aantal werknemers van het RTC, andere volunteer, vrienden uit het dorp en van voetbal) Albert en Dineke moesten lesgeven en ook teacher Yaw kon helaas niet komen.

Na een aantal speeches werd het drinken uitgedeeld en het eten opgeschept. Jolof rijst met als toetje pannekoeken (hadden wij gemaakt :). Het was erg gezellig en voor ons een mooie gelegenheid om iedereen gedag te zeggen.

Na een klein uurtje was het feestje afgelopen en was de werkplaats weer leeg. Wij hebben met alle AMO leden nog een aantal leuke groepsfoto's gemaakt. 's Avonds kregen we bij het eten van Albert en Dineke nog een doos chocolaatjes bij wijze van afscheidscadeau.

Kerst voorbereidingen en kroketten
Afgelopen zondag zijn Dineke en Carienne druk aan het knutselen geweest om de serre van Albert en Dineke om te bouwen naar kerstsfeer. Dat is toch wel iets bijzonders, nog voor we sinterklaas hebben gevierd zitten we al in de rode en zilveren slingers en kerstlampjes.

De serre ziet er nu erg gezellig uit, maar wij vinden het toch wel ontzettend fijn dat wij met de feestdagen in Nederland zullen zijn.

De afgelopen weken hebben we met de jongens van de werkplaats ook regelmatig over Nederland gesproken. Zo kwamen we op het onderwerp kroketten en dat bracht Dirkjan op een goed idee. Hij zou proberen kroketten te maken zodat de jongens konden proeven wat kroketten zijn. Terwijl Carienne de serre versierde kwamen er uit de keuken heerlijke geuren. Zondag middag hebben we heerlijk een broodje kroket gegeten met elkaar. Vanmiddag krijgen de jongens van de werkplaats hun kroketje.

Echt vertrekken
Morgen ochtend vertrekken wij samen met Kwaku met de auto naar Accra. Esther Lily is al in Accra en die ontmoeten we daar. In Accra zullen we de laatste souvenirtjes kopen en dan is het tijd om echt te gaan.
Dit berichtje is het laatste berichtje vanuit Ghana,

Tot gauw!

dinsdag 17 november 2009

The last 2 weeks!

Vanavond over precies 2 weken vliegen we Accra uit richting Londen.
We gaan onze laatste twee weekjes in.

Dit weekend al zullen we ons huisje gaan uitruimen en trekken we voor een weekje bij Albert en Dineke in zodat we op ons gemak alles kunnen inpakken en wat we niet meebrengen naar Nederland (Bed, koelkast, vloerkleed etc) verdelen onder de AMO collega's.

Van ons reisbureau hoorden we dat we toch beiden 2 koffers mee mogen nemen, dus we hebben nog een flinke order geplaatst bij AMO. Eén koffer gaat gevuld met AMO materiaal mee. We willen jullie allemaal kunnen laten zien wat AMO voor moois maakt.

De afgelopen weken zijn we vooral bezig geweest met het afronden van het werk, maar ook al met 'wat en hoe' straks weer in Nederland. Voor de eerste weken hebben we dan ook al weer een agenda gemaakt. Dat was wel even wennen, maar wel noodzakelijk. De eerste weken straks in Nederland zaten ook zo vol.

Ook zijn we langzaam bezig met afscheid nemen. We praten steeds meer met de jongens over dat wij straks weer in Nederland zijn. En de laatste Fifa (voetbal op de computer) en tafeltennistournooitjes worden ingepland. Ook vroeg Esther Lily vandaag: "Wanneer eten jullie je laatste fufu?"

We hebben allebei een stapel kleding laten maken (eindelijk een naaister gevonden die netjes werkt). Dirkjan heeft een aantal shirts en mooie broeken en Cariènne een jurkje, rokje en mooie tops. Laten we zeggen: Wij zijn klaar voor de feestdagen! :)

De donderdag voor vertrek hebben we een afscheidsfeestje waar Joy en Prince als organisatie voor zijn aangewezen. Wij zijn benieuwd.

En, oh ja, in de weekenden zitten we heerlijk in de zon want het is toch niet de bedoeling om als een stelletje bleekgezichten thuis te komen.

Tot gauw,
Groetjes van ons

P.s. De foto's: van boven naar beneden: Cariènne schilderde 3 bloemen voor een school, Onze nieuwsgierige buurkindjes, Dirkjan zit te bakken.


vrijdag 30 oktober 2009

Samen een training gegeven, nieuw AMO lid, nieuwe materialen produceren, Ghana U-20 wereld kampioen, voetballen in Abetifi, ‘Hoe gaat het met Dirkjan?

Samen een training gegeven
Al weer 2 vrijdagen geleden hebben Dirkjan en ik samen een training gegeven. We wisten dat er een training gegeven moest worden maar hadden er verder van Esther Lily nog niets over gehoord en het was al woensdag. We wisten ook dat op het laatste moment zou worden medegedeeld dat Cariènne de training zou moeten geven. En we wisten dat we verandering aan de manier van training geven wilden doorvoeren.
Om een beetje voorbereid te zijn is Cariènne begonnen met een nieuwe opzet van een training op papier. Diezelfde dag vertelde Esther Lily dat Cariènne de ‘teaching part’ zou doen. Dit gaf ook weer verwarring, want was is nou eigenlijk het lesgeven. Het is vooral de bedoeling bij de nieuwe opzet dat de docenten zelf aan de gang gaan met de materialen, en het lesgeven op de Ghanese manier betekent voor de groep staan en beginnen met praten (precies dat waar Cariènne geen kaas van heeft gegeten).
Esther Lily zou de nieuwe opzet bekijken en donderdag zouden we de training doorspreken en afspraken maken. Uiteindelijk heeft Esther Lily de introductie/ welkom gedaan en de evaluatie van de training.
Wij hebben ons gewaagd aan een nieuwe manier van werken. Het eerste uur was het de bedoeling dat de docenten in tweetallen met de materialen gingen werken; gewoon in tweetallen naar het materiaal kijken, de manual lezen en uitproberen wat het materiaal allemaal kan. Het tweede gedeelte van de training gingen de docenten in tweetallen met één van de materialen een les voorbereiden (hier kregen ze een formulier voor zodat ze er goed over na konden denken). En het derde gedeelte hebben we een quiz gedaan waarbij we de nieuwe opgedane kennis van de deelnemers wilden testen.
We vonden het allebei best spannend, maar waren na de training zeer tevreden, en het nederlandse koppel dat deze groep docenten bij ons had gebracht waren ook blij met de training. Dat was dus leuk, en gaf ons veel voldoening.
De week daarop hebben we de training besproken met Esther Lily en de nieuwe werknemer (waarover zo meer) ook zij vonden deze opzet goed, uiteraard hebben we hier en daar nog wel wat veranderingen in de opzet gemaakt. We zijn benieuwd of er voor ons vertrek nog een nieuw training gegeven zal moeten worden.

Nieuw AMO lid.
2 dagen voor de training kwam er een jongen, Prince, uit Accra het AMO kantoor binnen. Esther Lily had die ochtend verteld dat er een jongen bij AMO kwam werken die marketing had gestudeerd en die nu een jaar national service moest doen. Dit hele jaar zal hij bij AMO komen werken, en zal zich gaan richten op marketing. We hopen dat dit zijn vruchten gaat afwerpen. Inmiddels hoort hij er al helemaal bij, en speelt hij in de weekenden de potjes voetbal mee, en in de middagen tafeltennis bij Albert en Dineke in de serre.

Nieuwe materialen produceren.
Inmiddels zijn Kwaku en Cariènne al weer 2 weken bezig geweest met de 5 nieuwe materialen die bij het AMO aanbod worden toegevoegd. Kwaku maakt de materialen in overleg met Cariènne en het schilderwerk is voor Cariènne (met de hulp van Dirkjan). Het is ontzettend leuk om lekker met de handen bezig te zijn en samen met Kwaku aan de eindproducten te kunnen werken. Inmiddels is de uitstelkast in het AMO office al bijna te klein.

Ghana U-20 wereld kampioen.
Vorige week was de finale van het onder de 20 wereldkampioenschap. Ghana tegen Brazilie. Na een verlenging was er nog steeds geen doelpunt gescoord. Het werd dus tijd voor penalties, wat positief bleek te zijn voor de Ghanezen. Brazilie heeft tot 2 keer toe een wedstrijdbepalend doelpunt weten te missen, waarvan één over werd geschoten en één prachtig tegen werd gehouden door de keeper. Toen was het moment waarop Ghana één kans had voor het kampioenschap. En………Jeeey!!!!

Wat was het een herrie in het dorp. Het hele dorp liep uit, er vormden zich optochten op de straat, er werd gedanst en gejoeld. Wij zijn uit nieuwsgierigheid ook naar het dorp, de heuvel af, gewandeld en we kwamen alleen maar vrolijke, dansende mensen tegen. Prachtig. Wat wel mooi is om te noemen, is dat de meeste mensen ervan overtuigd waren dat ze deze winst aan God te danken hadden.

Voetballen in Abetifi.
Al 2 weekenden lang zijn de jongens van de werkplaats in het weekend aan het voetballen. Een keer tegen PG studio’s en één keer met PG studio’s tegen de universiteit. Amo heeft in beide gevallen niet gewonnen, maar ze hadden wel plezier. Dirkjan heeft 2 keer meegedaan.
Vanmiddag is er weer een wedstrijd op het grote veld tegen de universiteit. Dirkjan zal deze keer niet mee kunnen doen, maar Kwaku heeft de andere obrunie (een andere vrijligger op het RTC) gevraagd en hij zou op Dirkjan’s plaats spelen. Voor deze gelegenheid heeft het team een complete outfit kunnen lenen (voor één keer, dus helaas voor Dirkjan). Vanmiddag om 15.00 zullen we het gaan beleven. Dirkjan hoopt nog even om het hoekje te kunnen kijken, maar we verwachten dat dit er niet in zit.

‘Hoe gaat het met Dirkjan?’.
Afgelopen woensdag zijn we verhuisd naar het huis van Albert en Dineke. Zij zitten in Accra, en toen we belden of we in hun huis mochten gaan zitten was dit direct in orde. We hebben het hier net even wat gemakkelijker dan thuis. Er is bijvoorbeeld een douche en een gewone toilet naast de slaapkamer. We zijn dan ook erg blij dat we hier welkom zijn.
Met Dirkjan gaat het verder redelijk. Hij voelt zich zo slap als een vaatdoek, dat wel. Gisteren had hij een slechte dag waarop hij de wc veel heeft bezocht en ’s avonds ook zijn eten niet binnen kon houden. Maar voor iemand die malaria heeft gaat het prima. Vanmorgen heeft hij zijn laatste medicijnen genomen, en dan is het even afwachten en weer aansterken. Hopelijk gaat dat bij Dirkjan wat sneller dan bij Cariènne, die was hier 4 weken zoet mee en dat zou betekenen dat hij zijn laatste weken hier bezig is om beter te worden.

We hebben inmiddels ons ticket om naar huis te komen. 2 december om 11.00 zullen we op Schiphol aankomen. Al veel mensen hebben ons aangeraden maar veel van de zon te genieten nu het nog kan. Dat zullen we dan ook zoveel mogelijk doen.

Groetjes van ons
P.s. in de volgende mappen staan nieuwe foto's: Training geven, zandweg, workshop AMO.

woensdag 28 oktober 2009

Een kort berichtje.

Hallo allemaal,

Vanmorgen kwam ik in het office, en na een hele week geen internet deed het internet vandaag gelukkig weer. Het leek me goed om even een update te geven van hoe het hier gaat.

We zijn al weer 2 weken druk aan het werk, maar hierover zullen we later nog schrijven.

Nu even een berichtje over Dirkjan. Gistermiddag hebben we een bezoekje aan het ziekenhuis gebracht want hij voelde zich toch niet goed. Nadat de dokter een uitgebreid onderzoek had gedaan wist hij 99 % zeker dat Dirkjan malaria had. (99% omdat we te laat waren voor een labtest, en we daar anders vandaag voor terug moesten komen). Gisteren is Dirkjan begonnen met de medicijnen tegen malaria en die lijken aan te slaan, wat dus betekent dat de dokter gelijk had. Gelukkig heeft hij vannacht goed geslapen (wat betekent dat ik ook goed heb kunnen slapen). De aankomende dagen/ weken zal hij wel heel rustig aan moeten doen.

Vanmiddag wanneer ik thuis voor Dirkjan zal gaan zorgen gaan we ook beginnen aan een wat langer berichtje over de laatste weken.

Groetjes voor nu,

Carienne

dinsdag 13 oktober 2009

Vijf weken Abetifi/ Austalië en drie weken rondreizen door Ghana

Na twee overvolle maanden zijn we afgelopen weekend weer in de rust van Abetifi aangekomen. Het thuiskomen in Abetifi zit vol met gemengde gevoelens. Aan de ene kant is het heerlijk om weer thuis te zijn en de mensen uit het dorp en van AMO om ons heen te hebben. Aan de andere kant kijken we vooruit en dat betekent nog maar krap twee maanden voordat we weer naar huis in Nederland zullen komen.

Cariènne Down Under
18 augustus vertrok ik, Cariènne, met het vliegtuig naar Dubai om vanuit daar naar Brisbane te vliegen. Jorinda, mijn oudste zus, stond mij op te wachtten en samen met haar en een bus vol World Transplant Games deelnemers vertrokken we naar Gold Coast waar de komende week de Games zouden plaatsvinden en waar de rest van mijn familie al was gearriveerd.
De Games zijn voor mijn zus, en daarmee voor ons, een groot succes geweest. Floranke is thuis gekomen met 3 gouden medailles ( voor het hoogspringen, verspringen en reserve staan bij het volleyballen) en 1 zilveren medaille ( estafette met de dames). Wij waren/ zijn natuurlijk enorm trots op haar.
Na de World Transplant Games hebben we in 3 weken tijd een reis gemaakt door een groot gedeelte van Australië. Van Brisbane vlogen we naar Cairns, naar Ayers Rock, naar Adelaide en van daar zijn we met de camper naar Sydney gereisd.
De 5 weken die ik heb doorgebracht in Australië zijn ontzettend bijzonder geweest en had ik voor geen gouden medaille ;) willen missen.
19 September vertrok ik met het vliegtuig vanuit Sydney terug naar Abetifi waar Dirkjan, zijn ouders en Kwaku mij stonden op te wachten op het vliegveld in Accra. Na 5 weken rondreizen in Australië werd het tijd voor 3 weken rondreizen in Ghana.

Vijf weken Abetifi.
Toen Cariènne naar Australië ging op 18 augustus stonden er voor mij (Dirkjan) vijf weken ‘alleen’ in Abetifi voor de deur. Gelukkig sloeg het ‘alleen’, alleen op Cariènne die weg ging, want in Abetifi aangekomen bleek dat ik absoluut niet alleen was. Op het werk was genoeg te doen, aangezien er in vijf weken een aantal orders afgemaakt moesten worden voor scholen in Accra. Naast het werk in het office van AMO heb ik deze vijf weken dus ook veel gezaagd, geschuurd, geschilderd, gelakt, maar bovenal veel lol gehad met de jongens in de werkplaats. Verder was ik altijd welkom bij de jongens van AMO thuis en ik heb dan ook meer dan eens met ze meegegeten, gekookt en hopeloos vaak van ze verloren met dammen. Ook bleef ik trouw elke zondag bij Albert en Dineke op bezoek komen om gezellig te kletsen en te eten. Samen met Kwaku heb ik ook veel getafeltennist bij Albert en Dineke op de veranda. Gelukkig kon ik hier, in tegenstelling tot het dammen, wel wat van.

3 weken Ghana
Na vijf weken in Abetifi te hebben doorgebracht ging ik samen met Kwaku en Esther Lily naar Accra om de orders af te leveren en zowel mijn ouders als Cariènne van het vliegveld te halen. Na mijn ouders zaterdagavond en Cariènne zondagmiddag te hebben opgehaald zijn we doorgereden naar Abetifi. Hier kwamen we zondagavond aan.

Het was ontzettend leuk om mijn ouders Abetifi, AMO, en natuurlijk onze vrienden hier te laten ontmoeten. Na een kleine week in Abetifi met enkele dagtripjes in de omgeving gingen we met z’n vieren naar het noorden van Ghana. Via een apendorp en Mole National Park waar we olifanten in het water hebben zien spelen, olifanten van dichtbij hebben gezien, antilopen hebben zien ‘hoppen’ en uiteindelijk zelfs zijn aangevallen door bavianen (was leuk hè mam!! ;) kwamen we aan in Tamale. Na vijf dagen vooral reizen, maar ook veel moois te hebben gezien waren we weer terug in Abetifi. Voordat mijn ouders een week later naar huis zouden gaan hebben we met elkaar de kust van Ghana bezocht. Hier hebben we gewandeld op een touwbrug op 40 meter hoogte, hebben we de slavenforten aan de kust bezocht en zagen we, terwijl we kokosmelk uit een kokosnoot dronken, walvissen opspringen uit zee (helemaal aan de horizon, maar gaaf was het toch).

Na drie weken rondreizen en samenzijn met mijn ouders vlogen ze afgelopen weekend weer weg uit Ghana. De volgende ochtend waren ze alweer thuis in Nederland, gek is dat .

Voor ons is hier nu de tijd aangebroken van afsluiten. We hebben ons retourticket inmiddels laten verzetten naar begin december en hopen dus misschien zelfs wel sinterklaas mee te maken in Nederland. Maar voordat het zover is eerst hier het werk afronden en belangrijker, onze tijd hier afronden met iedereen om ons heen.

Kortom, we gaan er nog even van genieten. En niet op z’n minst genieten van de warmte en de zon, want dat zal wel even wennen zijn straks in het winterse Nederland! BRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR…………………


P.S.> Kijk voor meer verhalen achter de verhalen op de foto's in het fotoboek!

vrijdag 28 augustus 2009

Jarig? - 27 augustus

Vanochtend werd ik zoals iedere ochtend rond 6 uur wakker van de blatende geiten buiten en de landlady die ons stoepje veegt. Een ochtend zoals alle anderen, alleen ben ik vandaag jarig! Ik heb nog niet eerder zo’n eenzame verjaardagochtend meegemaakt, wat denk ik meer zegt over mijn jeugd dan over mijn 23e verjaardagsochtend. Meestal waren het zingende stemmen waar ik van wakker werd, maar nu dus geiten en een stoffende landlady.

Ik besloot mezelf te trakteren op een feestelijk ontbijt. Terwijl het water op het vuur stond voor het wassen ben ik een heerlijk klutsei met ui en tomaat aan het maken voor op de zojuist geroosterde broodjes. Opeens hoor ik achter me iemand de keuken binnen komen/ kruipen. Het is Kofi, ons nog geen jaar oude buurjongetje... Ah, in ieder geval iemand die me komt feliciteren. Tijdens mijn ontbijt heeft hij heerlijk door de keuken gekropen en zelfs even tegenover me op een stoel gezeten. Na Kofi terug bij zijn moeder gebracht te hebben en me te hebben gewassen begon het feest dan echt. Cariènne belde uit Australië en daarna ook het andere thuisfront, mijn moeder. De smsjes van broer en vader volgden en zo ging ik vol goede moed naar het werk...

... Daar aangekomen was het weer een ochtend als alle anderen. iedereen groet je aardig, maar op je verjaardag verwacht je toch iets anders. Iedereen was tenslotte op de hoogte van het feit dat ik jarig was, maar niemand die me feliciteert? Hmmm, cultuurverschil. Na het normale morgengeklets over voetbal, vrouwen, het weer en het werk van vandaag kan ik het toch niet laten om te vragen. Waarom geen felicitaties? "Dat is niet gebruikelijk bij ons, jarig zijn betekent hier niet zoveel, wij vieren het hier trouwens wel altijd door iemand nat te gooien met water" antwoorden Kwaku en Joy. "Ah, in dat geval maar geen felicitaties" antwoord ik terug met een glimlach. Een beetje onwennig ben ik vandaag dus mijn 23e verjaardag aan het vieren.

Gelukkig viel de gister zelfgemaakte appeltaart bij iedereen in de smaak al was het voor sommigen te zoet. Albert en Dineke Ferweda hebben me uitgenodigd om bij hen middag te komen eten en met ijs toe was het eten daar een heerlijk verjaardagscadeau.

Na het werken kwam ik thuis met de resterende stukjes appeltaart voor mijn buren. Na enige verwarring waarom ik dit gemaakt had voor ze begrepen ze dat ik jarig was. “Today?” vraagt de Landlady. “Yes” antwoord ik terug. “Ohhhhhhh!” “♫ Happy birthday to you, happy birthday to you ♫”. Dat kennen ze hier dus blijkbaar wel… Één voor één komen mijn buren langs en bij het in ontvangst nemen van het stukje appeltaart zingen ze me persoonlijk toe… Wauw.. Het jarig gevoel steeg met de minuut.

In de avond ben ik met de jongens van de werkplaats wat gaan drinken in een chopbar in het dorp, wat erg gezellig was. Al met al was het zo dus een alternatieve, maar erg geslaagde verjaardag. Erg leuk was het trouwens om ook nog een stapel post te krijgen. Een grote enveloppe vol met kaarten, tekeningen etc. van vrienden en familie. Een heerlijk cadeau om zo van thuis te krijgen.

woensdag 5 augustus 2009

Condoleren, een hoofd als een spelden kussen, sinterklaas en zwarte piet en hollandse weekendjes.

Condoleren
Ongeveer 4 weken geleden vertelde Esther Lilydat ze even bij een ‘collega’ van het RTC langs ging, want zijn moeder was overleden. Dit weekend was het begrafenisweekend en zijn moeder werd begraven. Vrijdag net voor we naar huis gingen vertelde Esther Lily dat we de volgende ochtend bij de begrafenis aanwezig moesten zijn als AMO. Op zaterdagochtend om 07.00 uur verzamelden we daarom bij Kwaku thuis. Het is koud, het regent een beetje en het waait. Na een wandeling naar het dorp kwamen we aan bij het familiehuis waar de vrouw op dit moment lag. Onder partytenten zaten de dichtstbijzijnde familieleden en vrienden op de eerste rij stoelen. Deze liepen we langs om iedereen te groeten/ condoleren en er was de mogelijkheid om de overleden vrouw te bekijken/bezoeken (dit lieten we met plezier aan Esther Lily over). Daarna namen we plaats op de tweede rij, we waren vroeg. Langzaamaan kwamen er meer mensen die hetzelfde ritueel als wij doorliepen. Iedereen nam plaats, kletst met elkaar, lacht, een enkeling huilt. Na ongeveer een half uur laat Esther Lily weten dat we weer gaan. We staan op en verlaten het familiehuis. De rest van het weekend gaat de begrafenisviering gewoon door, maar wij hoeven onze gezichten niet meer te laten zien, en kunnen thuis nog lekker even verder gaan slapen.


Een hoofd als een spelden kussen.
Carienne: Als een echte obrunie (blanke) moet ook ik me er aan wagen, zondag laat ik mijn haar invlechten. Na 6 uur op een krukje te hebben gezeten was Mary bijna klaar en zaten er een heleboel vlechtjes en een flinke hoeveelheid nephaar in mijn haar. Hierna moesten de vlechtjes nog in de fik worden gezet en moesten ze uitgespoeld worden met kokend water. Na zo’n zeven uur liep ik suf, met spierpijn van het lange zitten, maar toch stralend de deur uit met mijn mooie (volgens Dirkjan) rasta hoofd.
Die nacht werd het alleen een beetje een probleem. Ik wilde graag slapen, maar dit betekende dat ik mijn hoofd op een kussen moest leggen, en dat zorgde helemaal voor het gevoel alsof ik op een speldenkussen lag. Ik had al mijn vlechtjes er op een haar na allemaal weer uitgetrokken (dit deed ik echter natuurlijk niet, want ten eerste heeft mijn zusje het twee keer kunnen doorstaan en ik had toch echt niet voor niets 7 uur op een krukje gezeten). Na 2 pijnstillers viel ik gelukkig toch in slaap.
De pijn is inmiddels verdwenen, het jeukt nu alleen nog maar :), Zie de foto’s voor het mooie resultaat: Me met vlechtjes. Maar een ding is zeker….. Dit doe ik één keer, en niet weer!!

Sinterklaas en zwarte piet op het dak.
Inmiddels eten en koken we alweer een poosje in onze keuken. Vorige week kwam Dirkjan een keer de keuken binnen en zag in het midden van de keuken op de grond een flinke plas water liggen. Hmm, waar komt dat vandaan? Heeft het raam open gestaan? Nee, er stond geen raam open vannacht. Het heeft wel heel hard geregend. Zodra we naar het plafond keken zagen we dat deze niet meer zo wit was als de dag ervoor. Hieperdepiep, het dak lekt.

Dirkjan en Kwaku zijn afgelopen week twee keer het dak opgeklommen om het te reparen. Beide keren moesten ze er echter snel weer vanaf doordat het de eerste keer enorm begon te regenen en de tweede keer al te donker was. Inmiddels is ons plafond dus niet meer wit maar groen. Ach, het wordt nog wel gerepareerd... een keer :)


Hollandse zondagen.
De afgelopen 5 zondagen hebben we gezellig bij Albert en Dineke gegeten. Cariènne gaf pianoles aan Dineke, terwijl Dirkjan en Albert voor het eten zorgden. We kletsen deze avonden met gemak vol. Vaak moeten we aan het eind van de avond gewoon een gesprek afkappen, omdat er anders geen einde aan komt, kortom erg gezellig. Afgelopen zondag was voorlopig de laatste zondag, want dit weekend zullen we beginnen met een klein rondreisje met een collega vrijwilliger, Pieter Jan, die ons vanuit Burkina Faso komt bezoeken. En dan 18 augustus begint Cariènne aan haar Australië avontuur. ( voor meer info over de World Transplant Games, kun je een kijkje nemen op www.floranke.blogspot.com )

Kijk ook even bij de foto's deze zullen we zo weer eens updaten, in de map Zandweg 5a staan nieuwe foto's en er is een nieuwe map Cariènne met vlechtjes.
Volgende verhaal zal van een eenzame Dirkjan alleen achtergebleven in Abetifi komen. :D


woensdag 29 juli 2009

Snake!!

Het is 11.15. De zon schijnt en zorgt ervoor dat na een koude ochtend alles lekker opwarmt. Het is rustig op het RTC. De jongens van AMO (Kwaku, Joy en Michael) zijn aan het werk in de werkplaats en wij zitten in het office onze 'visum extension' papieren in orde te maken.

Opeens is er rumoer. De jongens van de werkplaats lopen, gewapend met stokken, naar buiten. De receptionisten van het RTC komen naar buiten om te kijken. Op het grasveld voor de AMO workshop kronkelt een slang...

Ook wij komen naar buiten om te kijken. Inmiddels hebben de jongens van de werkplaats met z'n drieën de slang ingesloten tussen henzelf en de werkplaats. 'Is it poisonous?' vragen we aan de jongens. 'Yes' is het antwoord. 'How did you notice it?' vragen we. 'The chicks (kippen) that were on the field started to cry out, that means there is something wrong.' zegt Kwaku, terwijl hij met zijn stok de kop van de slang probeert vast te zetten.
Terwijl Kwaku en Michael de slang vasthouden met hun stokken loopt Joy terug de werkplaats in. 'Tinner!' roept Kwaku hem nog na. Even later komt Joy alweer naar buiten, een blik tinner en lucifers in de hand.

Terwijl Kwaku en Michael de slang vasthouden giet Joy de brandstof over de slang uit, die als reactie hevig begint te kronkelen. Kwaku, als oudste van de drie, heeft de eer om de lucifer te mogen aansteken en de slang te verbranden. 'You have to burn it to kill it good', zegt hij erbij. Onder gelach en opluchting van de receptionisten brand de slang tot hij schokkend en uiteindelijk bewegingloos blijft liggen.

Nadat de slang is uitgebrand begraaft Kwaku hem. 'If you don't bury it, and someone steps on it he can still be poisened'. De rust is terug en iedereen gaat weer aan het werk.

Even later leggen Kwaku en Joy ons uit dat er waarschijnlijk veel meer slangen in de buurt zijn. Laatst was er al eenzelfde slang als de slang van vandaag gedood op het terrein, maar dan een grotere, de moeder. Ze heeft hier misschien wel twintig eieren gelegd welke zijn uitgekomen. 'Hmmm' is ons antwoord. Uitkijken dus als we de volgende keer over het grasveld lopen...

vrijdag 24 juli 2009

Twee grote bestellingen afgerond voor Tamale, keuken is finished, werktripje naar Accra en het werken op het schooltje!

Hallo allemaal,

Na alweer bijna een maand is het tijd voor een nieuw berichtje. Het schrikken is inmiddels al lang voorbij. Cariènne heeft nog een paar weken nodig gehad om aan te sterken en hierdoor moest Dirkjan af en toe dubbel werken (koken, afwassen, schoonmaken: absoluut niet op zijn Ghanees :), Tegen de tijd dat Cariènne weer wat energie had om te helpen was het tijd dat Dirkjan weer wat rustiger aan moest doen om te voorkomen dat hij ziek werd. En zo lijken we elkaar af te wisselen. Soms moeten we er wel om lachen: 'Dirkjan en Cariènne, echte tropen mensen,' hahaha!

Twee grote bestellingen afgerond voor Tamale.
Twee weken geleden moest AMO twee grote orders af hebben. Na een heleboel heen en weer gebel met de mensen uit Tamale bleek dat twee personen de bestellingen zouden komen ophalen, en wij ze niet hoefden te gaan brengen. Maandag kwamen de mensen uit Tamale aan. Een nederlandse vrijwilligster en haar baas uit Tamale kwamen aan het eind van de dag aan, en bleven een nachtje in Abetifi slapen om de volgende dag verder te kunnen reizen. Er werd een slaapplek voor ze geregeld en er werd eten voor ze gemaakt. Esther Lily vroeg ons of wij ze bij ons thuis wilden ontvangen om het avond eten (wat door de vrouw van Kwaku klaargemaakt werd) op te eten. Dit vonden wij geen probleem en bleek juist erg gezellig te zijn. We besloten om ze ook aan te bieden dat ze de volgende ochtend bij ons konden komen ontbijten, en dit werd van harte aangenomen. Dat was gezellig, zo'n onverwachts bezoek!


Keuken is finished.
Het was de bedoeling dat we al een paar weken van ons keukentje gebruik gemaakt zouden hebben, maar tja, er komt wel eens wat tussen :)
Er moest nog geschilderd worden, en Cariènne had gezegd dat zij dit wel zou doen, hiervoor hoefden we de schilder niet te vragen. Uiteindelijk heeft Dirkjan alle muren grijs geschilderd en het plafond is door vrienden van Kwaku geschilderd (met het gevolg dat alle muren onder de witte spetters zitten :). We hebben een mooi grijs, blauw gebloemd plastic vloertje gekocht, een tafel van Kwaku geleend, drie plastic stoelen gekocht en inmiddels kunnen we het keukentje eindelijk gebruiken. We zijn er helemaal blij mee, en foto's volgen later.

Werktripje naar Accra.
Gisteren zijn we terug gekomen van een driedaags bezoek aan Accra. Esther Lily heeft ons gevraagd om in Accra verschillende scholen te gaan bezoeken en te proberen om AMO materialen te verkopen. Wij besloten om ook een bezoekje te brengen aan Unicef en Plan Ghana om te kijken of er een samenwerking mogelijk is met hen. Esther Lily had voor ons een taxi geregeld die we een paar uur konden gebruiken om in een korte tijd zo veel mogelijk scholen te kunnen bezoeken. De twee nachten hebben we in een heel fijn guesthouse doorgebracht, met airco en een fan, want ondanks dat het niet zo heet was als 4 maanden geleden hadden we deze wel nodig.
Dinsdag vetrokken we, en daar gingen we met een grote tas met AMO materialen op naar Accra. Zodra we een school binnen kwamen voelden we ons net twee deur aan deur verkopers. Het voelde een beetje gek om de materialen zo aan de mensen 'aan te praten', maargoed, het was ons gevraagd om te doen, dus dan doen we het gewoon. Uiteindelijk hebben we in een paar uur tijd 9 plekken kunnen bezoeken en waren de mensen aan wie we de AMO materialen lieten zien overwegend positief. Er zaten zelf enkele erg interessante bezoekjes tussen...

Het meest interessante bezoek was wel het bezoek aan het 'Hop inn house'. Dit huis, een soort van kinderdagopvang, werd gerund door een jonge Ghanese vrouw. Ze had in de VS gestudeerd en daar een prima baan de afgelopen jaren, maar heeft toch besloten dat ze terug wilde naar Ghana om daar, voor haar eigen mensen, te werken. Ze heeft nu in Accra haar eigen microkrediet bedrijfje waarmee ze kleine ondernemers hier in Ghana probeert te helpen en daarnaast is ze begonnen met het 'Hop inn house', een plek waar kinderen voor- en na schoolse opvang kunnen krijgen. Daarnaast organiseerden ze er veel activiteiten voor kinderen van alle leeftijden. Kortom, een idealistisch Ghaneze vrouw die ook nog eens een erg vernieuwende kijk had op het idee van AMO waarmee wij hier ook weer iets kunnen.

Werken op het schooltje.
Sinds Cariènne, ik, malaria had ben ik niet meer op het schooltje geweest. De afgelopen week was ik opgeknapt maar zaten we in Accra en vanaf volgende week is het hier zomervakantie. Voor ik malaria kreeg ben ik zo'n 6 keer op de donderdag op het schooltje geweest. Twee keer heb ik achter in de klas gezeten. Hier heb ik me heel veel zitten verbazen. Het grootste gedeelte van de dag zitten de kinderen te wachten tot er wat gaat gebeuren. De docenten lopen gerust het lokaal uit om pas na een half uur weer terug te komen. Waar ik vooral van ben geschrokken is de manier waarop de docenten de kinderen aanpakken. In Nederland kiezen we voor de aanpak van het belonen, maar hier in Ghana wordt er duidelijk gekozen voor de aanpak van het straffen. En straffen betekent hier dat je een tik kunt krijgen met een lange stok.
De derde donderdag dat ik op het schooltje was, bleek de docent van basic 1 (groep 3) er niet te zijn (achteraf hoorde ik dat hij er al een week niet was). Een van de kinderen kwam naar me toe en zei: "Madam, come and teach us." Ik stelde voor om de klas in te gaan en de kinderen les te gaan geven. Hier heb ik erg veel plezier in gehad, ondanks dat het soms wel een beetje lastig was. Ik merkte dat de kinderen in het begin me heel erg uitprobeerden. Ik heb even de directrice in de klas gehad en zij heeft heel in het kort een heel duidelijke boodschap achter gelaten: "Wanneer ze niet zouden luisteren kregen ze met haar te maken." Vanaf dat moment kon ik echt aan de gang met de kinderen, en heb ze voor me kunnen winnen door heel enthousiast te zijn en vooral heel veel te belonen. Doordat er geen lesplanning was, en amper materiaal heb ik de hele dag geimproviseerd. Zo heb ik ze 'Hoofd, schouders, knie en teen' aangeleerd (dit liedje kenden ze al in het Engels, dus dit leerden ze vrij vlot), we hebben spelletjes gedaan, ik heb met de AMO materialen die er aanwezig waren in groepjes met ze kunnen werken (hierbij wisten ze niet wat ze meemaakten :) en natuurlijk hebben we wat spelletjes gedaan zoals het raden van dieren geluiden. Ik heb die dag ontzettend leuk gevonden. Gelukkig voor de kinderen bleek de week erop dat hun eigen docent er weer was. Vanaf toen ben ik op verzoek van de directrice wat lesmateriaal gaan knutselen en heb ik geholpen in de kleutergroepen.

Zoals jullie kunnen lezen gaat het goed met ons, en vermaken we ons prima, maar af en toe hebben we ook wel erg veel zin om jullie thuis allemaal weer te zien.

Heel veel groetjes van ons

maandag 29 juni 2009

'Een schrikken', werken, en Ghanees koken

'Even schrikken'
Na een wat ongewoon weekend zit ik (Dirkjan) achter internet om dit berichtje te typen. Cariènne is vandaag niet op het werk want die ligt ziek thuis in bed...

Afgelopen donderdagnacht werd Cariènne ineens erg ziek. Ze lag te rillen in bed, had ontzettend hoofdpijn en lag ontzettend te zweten. 's Ochtends bleek, toen ik een thermometer gehaald had bij Albert en Dineke Ferweda op het RTC, dat ze daarnaast ook nog eens hoge koorst had. Op advies van onszelf en de mensen hier zijn we vrijdagochtend direct naar het ziekenhuis in Nkawkaw gegaan om haar te laten nakijken. Voordat we echter weg konden wilde Cariènne nog even naar de WC en op haar weg terug naar ons huisje werd ze te slap en ging ze zitten. Terwijl de landlady en ik haar naar huis hielpen begaf ze het en was ze even weg. Gelukkig kwam ze snel weer bij en konden we naar het ziekenhuis. Pfff.. Het was allemaal wel even schrikken...

In het ziekenhuis eerst inchecken, toen naar de dokter, toen een bloedonderzoek naar malaria en toen weer naar de dokter. Positief, shit, ze heeft malaria. Dat was alweer even schrikken. We kregen een kuur medicijnen mee en we gingen naar huis. Onderweg met thuis bellen om het nieuws door te geven en eenmaal thuis aangekomen Cariènne in bed...

Nu, na een druk en iets wat heftig weekend gaat alles weer goed. Vrijdag overdag en 's nachts was ze nog erg ziek. Hoge koorts, veel diaree en onrustig slapen. Zaterdag en Zondag is ze gelukkig goed opgeknapt. De koorts is gezakt en de diaree is over. De medicijnen hebben hun werk dus goed gedaan. Ze is nog erg slap en rust daarom voorlopig thuis lekker uit. Ze eet en drinkt inmiddels weer goed. Vandaag heeft ze de laatste medicijnen ingenomen. Aanstaande woensdag gaan we terug naar het ziekenhuis om haar te laten onderzoeken. Hopelijk krijgen we dan te horen dat ze er van af is.

Werken
Voor het onrustige weekend waren we met het werk hier goed onderweg. Na de eerste drie maanden ons vooral te hebben georienteerd en hier en daar wat kleine dingen te hebben gedaan zijn we met de mensen hier gaan kijken, wat kunnen we nu doen waar AMO echt iets aan heeft in de tijd dat we hier nog zijn?

Cariènne is inmiddels begonnen met het evalueren van alle materialen die AMO maakt. Ze doet dit samen met Esther Lily, de programma coördinator en leraren van het Teacher Training College in Abetifi. Het doel is om ervoor te zorgen dat AMO een serie materialen te bieden heeft die past bij het curriculum van het basisonderwijs hier. Als de materialen geëvalueerd zijn en er zijn nieuwe ideeën voor materialen dan gaat ze deze samen met Kwaku van de werkplaats ontwerpen en uitwerken. Uiteindelijk komt er nog een bijgewerkte brochure met de nieuwe serie materialen die AMO maakt en krijgen alle materialen een bijpassende (bijgestelde) handleiding.

Ook is Cariènne begonnen met het werken op een basisschool vlakbij het RTC. Hier werkt ze één dag in de week. In een volgend berichtje zal ze vast meer vertellen over wat ze daar meemaakt.

Ik ben de afgelopen weken begonnen met het maken van een businessplan voor AMO. Samen met Ester Lily, Kwaku en mensen van het AMO bestuur proberen we een goed businessplan in elkaar te zetten voor AMO om de aankomende jaren mee aan de slag te gaan. De bedoeling is dat AMO in het komende jaar een nieuwe coördinator krijgt en hij/zij zou dan aan de hand van dit businessplan aan de slag kunnen gaan.

Zo zijn we allebei dus leuk aan het werk hier. Daarnaast werken we af en toe mee in de werkplaats omdat er orders af moeten of gewoon omdat het gezellig is om daar mee te werken. Daarnaast is het een leuke afleiding van het vele computerwerk.

Ghanees koken en gitaar spelen
Een week geleden zijn we begonnen met het opknappen van ons keukentje. Samen met Kwaku en Joy van AMO hebben we er een plafond ingemaakt. Deze week gaan we de muren nog schilderen en dan kunnen we er gebruik van maken. Daarnaast ben ik afgelopen week begonnen met Ghanees leren koken. De vrouw van Kwaku, Joanna heeft me geleerd hoe je kip klaarmaakt op z'n Ghanees en hoe je daarbij (op z'n Ghanees) de pindasoep maakt. Als onze keuken klaar is beginnen de lessen Fufu stampen en hopelijk kan ik voordat we weg gaan hier een Ghanese maaltijd maken.

Cariènne is begonnen met gitaar spelen. De buurman heeft het al opgemerkt en vroeg afgelopen weekend wanneer ze weer begon, want dat zou betekenen dat ze weer helemaal beter was. Twee weken geleden is ze fanatiek begonnen, maar logischerwijs is ze nu even gestopt.

Dat was het dan weer even voor nu. We hebben ook weer wat nieuwe foto's in het fotoboek gezet. In de mappen 'zandweg 5' en 'voetballen'.

Heel veel groetjes en liefs aan iedereen!

maandag 15 juni 2009

Een dagje Abetifi!

Nog voor de wekker om 07.00 gaat zijn we beiden al wakker. De hanen kraaien er flink op los, de landlady is met haar bezempje (een soort roe) het erf aan het aanvegen, de geiten lopen voor ons raam te mekkeren, de buurkinderen schreeuwen elkaar toe in het Twi, en een andere buurjongen zet zijn boomblaster op maximale volume. Goedemorgen, jep we zijn nog steeds in Abetifi.
Wanneer de wekker dan echt gaat om 07.00 stapt Carienne uit bed en begint Dirkjan rustig aan, aan zijn krachtoefeningen. Carienne zet de waterkoker aan, bindt haar doek om en loopt met kleine oogjes naar de andere kant van het erf waar de toilet zich bevindt. Wanneer ze terug komt is het water gekookt en kan de oats (havermoutpap) gemaakt worden. Inmiddels is Dirkjan klaar met zijn oefeningen staan er twee bordjes met oats met banaan en een kopje koffie voor Dirkjan en een kopje natuurlijke stoelgangthee voor Carienne klaar. Ons ontbijtje. Tijdens het ontbijt komt (2 keer per week) de broodmevrouw het erf op. Ze draagt een plastic bak op haar hoofd met kleine ‘bruine’ broden er in. Voor 1 cedi kopen we een brood.

Na het ontbijt en de afwas te hebben gedaan en onszelf te hebben gewassen met een emmertje water uit de regenton, vertrekken we naar het AMO office. Onze drinkwatertank (20 liter) is inmiddels weer leeg dus deze brengen we mee naar het RTC en kunnen we daar weer vullen. Onderweg naar het RTC moeten we een kleine klim omhoog de heuvel op maken. Bovenaan komen we op de ‘hoofdweg’ waar het ‘groene winkeltje’ is waar we regelmatig wat boodschapjes doen. Zoals bijna elke morgen zit daar een buurvrouw: ‘Goedemorgen Efua, hoe gaat het? Met mij gaat het goed, we danken God.’ Op de een of andere manier weet ze alleen de naam van Carienne, Efua, maar Dirkjan krijgt uiteraard wel als eerste een hand. Dan zwaaien we naar het oude vrouwtje op een muurtje met welgeteld twee tanden in haar mond en die ze elke morgen met een glimlach aan ons laat zien wanneer we langslopen. Verderop zwaaien we Mary gedag, de vrouw die twee keer per week onze was doet ( Jlekker makkelijk J). Aangekomen op het RTC lopen we langs de receptie waar we de aanwezigen gedag zeggen.

Een nieuwe dag op het office. Gelukkig doet het internet het weer, zo’n 4 weken hebben we geen internet gehad en hebben we af en toe in een internetcafe contact kunnen maken met de buitenwereld. We bekijken om de beurt even onze mail en de AMO email, zeggen de jongens in de werkplaats gedag en beginnen met ons werk voor vandaag. Dan komt Mama Esther binnen. ‘Goedemorgen, hoe gaat het vandaag?’ ‘Goed, en met jou?’ ‘ We thank God.’ En dan wordt de krant doorgenomen door Esther Lily.

Om een uur of 12.00 beginnen onze magen flink te knorren en gaan we even naar huis om een boterhammetje te eten. De pindakaas uit een plasticzakje had Carienne gisteren al in het potje geknepen en het brood hadden we vanmorgen gekocht, dus het wordt een broodje pindakaas. Dan weer even afwassen (anders wordt het een grote mieren invasie) en dan weer terug naar het office.

In het office (op het RTC terrein) komt elke dag een mevrouw met een hele grote schaal met bananen en pinda’s langs. Zo om de dag kopen wij een zak bananen en pinda’s van haar. Ook komt er een paar keer in de week een mevrouw met zakjes verschillende groenten. Hier slaan we flink van in voor het avondeten.

Om een uur of vier/ half vijf sluiten we af op het kantoor, de jongens maken er ook een einde aan en we vertrekken samen richting huis. Voor het eten hoeven we vandaag niets meer te halen. Er is nog rijst, en we hebben genoeg groente in de la liggen. We kunnen rechtstreeks naar huis lopen. Dirkjan draagt de gevulde drinkwatertank mee naar huis. Thuis worden we zoals elke middag welkom geheten door de buurman (broer van de landlady) die voor zijn huisje op de bank zit. Zijn kleinzoon zit gezellig bij hem op schoot; kleine Kofi. Kofi’s moeder is in hun keukentje het vuur aan het aanmaken om een pot water te kunnen koken.
Dirkjan settelt zich buiten voor het raam met een plank, een groot mes, een stapel groente en een plasticbak die helemaal vol gaat, en Carienne gaat zich even wassen. Om half 7 is het al donker en voor die tijd willen we graag gewassen zijn, gegeten hebben en het liefst ook hebben afgewassen. Sinds het is begonnen met regenen (regentijd) wil de stroom nog al eens uitvallen en wanneer dit gebeurt is het pikkedonker, het is dus heel prettig wanneer we klaar zijn voor het donker wordt. Wanneer Dirkjan klaar is met groente snijden is Carienne klaar met wassen en maakt het eten verder klaar. Dirkjan kan zich gaan wassen. Om een uur of half 6 zitten we saampjes lekker van ons groente/ rijst potje te genieten. Vanavond is er geen voetbalwedstrijd op tv die gegeken moet worden bij de jongens van de werkplaats, dus we besluiten na het eten een filmpje te gaan kijken op de laptop. We hebben in Kumasi een aantal dvd’s gekocht voor 3 cedi per stuk. Op 1 dvd horen zo’n 24 films te staan, maar met een beetje geluk doen 4 films het goed. Na de film gaan we buiten met een bekertje water onze tanden poetsen, zetten we een emmertje binnen voor de nacht (in de stortende regen naar de andere kant van het erf lopen in het donker is geen pretje) en gaan we lekker slapen.

En dan is er weer een lekker dagje voorbij voor ons in Abetifi. Benieuwd wat de nieuwe morgen ons brengt.

dinsdag 2 juni 2009

Afscheid van bezoek uit Holland, back to work, WTG, geen regen, tweede ziekenhuisbezoek.

Hallo allemaal,

Daar zijn we weer, al weer bijna een maand verder.
De afgelopen maand hebben we een heerlijk weekje met Cariennes ouders, Nandelotte en Daniel doorgebracht aan het strand. Daarna hebben we afscheid van hen genomen in Accra en zijn wij weer terug naar Abetifi gegaan om weer verder te gaan met ons werk.

Eerste training
Zondagavond waren we thuis gekomen en maandag op het werk lag er direct een stapel werk op ons te wachten. De volgende dag (dinsdag) zouden we 2 grote bestellingen naar Accra gaan brengen, en de laatste hand moest worden gelegd aan de materialen en de manuals moesten geprint en geplastificeerd worden. Voor we een week eerder waren vertrokken naar het zuiden met de familie hadden we alle manuals doorgenomen en aangepast, deze waren dus in principe klaar, maar het printen en plasificeren moest dus nog gebeuren. Ook hebben we in de workshop geholpen zodat we halverwege de middag allemaal klaar waren om naar huis te gaan. Want bedenk wel; het was een nationale feestdag, wat betekende dat eigenlijk iedereen vrij was.
De volgende morgen vertrokken we vroeg met de auto naar Accra.

Het zou een lange dag worden. Accra is een hele drukke stad, en van de ene bestelling naar de andere bestelling betekende met de auto dwars door de stad heen. We stonden hierdoor veel in de file, en ondertussen moest er ook een school bezocht worden die ook wel interesse had in de materialen. Toen we bij de laatste locatie aankwamen en we de materialen naar binnen brachten kregen we een onverwachte vraag. Of we direct een training konden geven want toevallig waren alle docenten aanwezig, en het zou hen wel erg goed uitkomen. "Maar natuurlijk geen probleem," was het antwoord van Mama Esther, en vrij snel werd er mijn kant opgekeken. "Je gaat ze lesgeven, " kwam er achteraan. "Oh, ok, maar natuurlijk, uhmm tja, geen probleem." zei ik, maar je moest mijn hartslag eens voelen gaan. De training hoefde maar 30 minuten te duren, en van al het materiaal moest de bedoeling worden uitgelegd. Dit ging verder prima. Maar het was allemaal wel een grote verrassing, na al een hele dag gaar achterin de auto te hebben gezeten. Onverwachts, voor onbekend publiek in het engels (waar ik echt geweldig in ben :s) even spontaan een training geven.

Aankomende vrijdag hebben we weer een training, maar deze zal een hele dag gaan duren. Gisteren hebben Mama Esther en ik rustig samen gezeten en de hele dag doorgesproken. Deze keer zal ik gaan observeren. Mama Esther zal de training geven, en naderhand bespreken we of er veranderingen in de training nodig zijn.

Verder gaan de werkzaamheden zo zijn gangetje.

World Transplant Games
Zoals sommige van jullie zullen weten gaat Floranke (zus van Carienne) aankomende zomer deelnemen aan de World Transplant Games. Voor wij vertrokken uit Nederland had ik besloten om daar niet bij aanwezig te zijn, ik zou tenslotte in Ghana zijn. Inmiddels ben ik (in goed overleg met Dirkjan en AMO/Togetthere) op deze keuze terug gekomen en heb al een ticket geboekt voor 18 Augustus om samen met de rest van mijn familie Floranke in Australie te kunnen gaan aanmoedigen. Ik heb er ontzettend veel zin in. 19 September zal ik weer terug komen in Ghana.

Zandweg 5 en weinig tot geen regen.
Afgelopen weken hebben we amper regen gehad, en dit betekent dat we een tekort aan water hebben. We hebben het nog steeds heel fijn in ons huisje, en genieten nog elke dag als we na het werk naar huis gaan. Het feit dat we minimaal aan water hebben is toch wel erg onhandig. Nu hebben we dicht bij ons huis wel een waterput, maar wij zijn natuurlijk niet de enige in het dorp die geen regen hebben gehad, wat betekent dat er elke dag file staat bij de waterput. Onze landlady heeft de gewoonte om 's avonds ('s nachts) water te halen en wij mogen gelukkig van hun watervoorraad gebruik maken, dus we redden onszelf verder prima. Toch zou een flinke regenbui erg welkom zijn.
De landlady is zeker boven de 60 en sjouwt zonder enige moeite flink gevulde emmers op haar hoofd. Wij, nog geen 25 jaar, krijgen het amper voor elkaar een watertank op ons hoofd te dragen. Dat is toch een groot verschil tussen die gekke obrunies ( blanke mensen) en de Ghanese mensen. Onze nekspieren zijn het simpelweg niet gewend om zo'n zwaar gewicht te dragen.

Tweede bezoekje ziekenhuis
Gisteren is Dirkjan voor een check naar het ziekenhuis geweest. Sinds dat we in Ghana zijn aangekomen is zijn ontlasting steeds schommelend en is hij inmiddels 12 kilo afgevallen. Rede dus om even na te gaan of er iets vervelend in zijn buik zat. Na veel wachten, een doktersbezoek, nog meer wachten, een labtest en een concluderend doktersbezoek bleek dat er niets gevonden was. Hij is verder dus niet ziek, maar voelt zich af en toe een beetje slap.

Voor nu was dit het weer even, heel veel groetjes van ons uit het warme Abetifi.

Carienne namens ons

donderdag 7 mei 2009

Tamale, bruiloft, bezoek uit Holland


Zoals jullie in de titel kunnen lezen hebben we de afgelopen weken van alles meegemaakt, en dus ook aardig wat om te vertellen.

Bezoek aan Nandelotte in Tamale.

18 april vertrokken Dirkjan en ik naar Tamale waar we Nandelotte voor een weekje gingen bezoeken. Na een overnachting in Kumasi en de stad te hebben bekeken vertrokken we met de STC op zondag om 10.00 richting Tamale waar we uiteindelijk om 18.00 aankwamen. Nandelotte en Daniel haalden ons op bij het STC station. Dirkjan en ik merkten direct op dat Tamale anders is dan Abetifi. Tijdens de busreis hadden we het landschap van groen en veel bomen zien veranderen naar droger en uitgestrekter. Daarnaast was het nog veel warmer in Tamale.
Dirkjan en ik sliepen bij Nandelotte en Roos in hun huis in de Shekinah kliniek. Zo konden we goed zien hoe Nandelotte de afgelopen maanden geleefd had, en konden we ook de mensen ontmoeten waar zij mee te maken heeft gehad. Ontzettend leuk om dat van dichtbij te kunnen bekijken. Ook hebben we natuurlijk Daniel, haar vriendje, leren kennen. Naast het bezoeken van Nandelottte hebben we ook nog twee organisaties kunnen bezoeken die een bestelling wilden doen bij AMO. Na een gezellig weekje in Tamale moesten Dirkjan en ik weer vertrekken naar Abetifi, want Kwaku zou gaan trouwen. In Tamale hadden we beiden voor deze speciale gelegenheid onze kleding laten maken (zie foto's).

Bruiloft van Kwaku in Pepease.

Bij aankomst terug in Abetifi kregen we al snel verschillende updates te horen. De bruiloft kon niet gehouden worden in Abetifi en halsoverkop moest het hele schema worden omgegooid. De bruiloft zou nu gehouden worden in Pepease. Daarnaast hoorden we dat er bezoek kwam uit Nederland. Henk (onze trainer van Togetthere) met een groep van 20 Nederlanders kwam morgen (25 april) naar Abetifi. Zou Henk als een verrassing naar Abetifi zijn gekomen om op de bruiloft van Kwaku te zijn? (Henk heeft met zijn vrouw AMO programme opgezet en had ons in Nederland al verteld dat hij graag bij de bruiloft zou willen zijn als dit mogelijk was).
Uiteindelijk is het Henk niet gelukt om op tijd op de bruiloft zelf te zijn, maar heeft hij Kwaku wel persoonlijk kunnen feliciteren.

De bruiloft was erg geslaagd. Het leek erg op een westerse bruiloft. Kwaku in het zwart, Joana (zijn vrouw) in het wit. En een mooie dienst in de kerk, waar anders dan bij een westerse bruiloft ontzettend werd gedanst en gefeest tijdens de dienst. Na de dienst moesten er natuurlijk de verschillende groepsfoto's gemaakt worden en iedereen kreeg een versnapering en wat te drinken. Er was een cadeau tafel waar je, je envelopje kon brengen en waar door twee jongens precies werd opgeschreven welk envelopje door wie werd gegeven. Daarna zijn Dirkjan en ik weer met onze lift terug gereden naar Abetifi. Het was die dag 25 april, de dag van de bruiloft van Kwaku, maar ook de dag dat mijn ouders aankwamen in Accra. Wij konden hen helaas niet ophalen op het vliegveld, maar gelukkig kon Nandelotte dit wel doen. En morgen zouden ze naar Abetifi komen.

Bezoek van papa en mama aan Nandelotte en ons.
Zondag 26 april kwamen ze op het RTC aan. Ze konden wonen in het gastenverblijf van Albert en Dineke, die 29 april voor 2 maanden naar Nederland zouden vertrekken.

Inmiddels, 2 weken later, zijn papa en mama samen met Nandelotte naar het noorden. De afgelopen twee weken hebben we mijn ouders Abetifi kunnen laten zien, hebben we verschillende dagtripjes gemaakt, is Daniel een dagje naar Abetifi gekomen en hebben we met zijn zessen een leuke tijd doorgebracht. Afgelopen week hebben we een trip van 3 dagen naar de Voltaregio gemaakt. Hier hebben we een apendorp bezocht, een kenteweversdorp (traditionele manier van gekleurd katoen weven) bezocht en een aantal mooie (vermoeiende) wandelingen gemaakt naar watervallen.

Dirkjan en ik zijn deze week weer aan het werk bij AMO. Volgende week gaan we nog een week met mijn ouders en Nandelotte (en misschien Daniel) naar het zuiden waarna zij met zijn drieen naar Nederland zullen vertrekken en wij weer terug naar Abetifi. En dan zijn we voorlopig ook even uitgereisd..

Groetjes van Dirkjan en Cariènne

donderdag 16 april 2009

Zandweg 5a, ons nieuwe huisje!

Verhuisd!!
Afgelopen nacht hebben we voor het eerst in ons nieuwe huisje geslapen. De afgelopen twee weken zijn we bezig geweest om spullen die we nodig hebben om daar te kunnen wonen bij elkaar te verzamelen. In de werkplaats van AMO hebben de jongens een bed en muskietennetten voor ons gemaakt. (zie de foto's in het fotoboek). Van Albert en Dineke Ferweda (Nederlands echtpaar dat uitgezonden door Kerk In Actie hier werkt op het RTC) hebben we een heleboel huis, tuin en vooral keukenspulletjes te leen gekregen. En het RTC had een matras en een bank die wij mogen gebruiken. Gisteren hebben we de laatste benodigdheden in Nkawkaw (de stad verderop) gekocht zodat we echt konden verhuizen.

We hebben het huisje omgedoopt tot zandweg 5a. (Onze 'Hall and Chamber' is namelijk het eerste 'appartementje' in het 5e blok dat aan een zandweg ligt. Het 5e blok, gerekent vanaf de asfaltweg die door het dorp loopt.) Onze nieuwe woning is dus een 'Hall and Chamber'. Een kleine ruimte van 2 bij 3 meter is de Hall en daarachter een iets grotere slaapkamer. Aan de andere kant van de binnenplaats hebben we een eigen keukentje (een betonnen hok). Deze moet nog worden opgeknapt voordat we er gebruik van gaan maken, want er zit geen sluitend dak in en staat dus open voor alle dieren/insecten die van ons eten zouden willen genieten. Naast de keuken is er nog een washok (betonnen hok met gat voor waterafvoer) en de wc (gat in de grond). Al met al erg simpel, maar na onze eerste ervaringen hebben we het gevoel dat we het er wel kunnen redden :) Het primitiefste is nog wel dat er geen water is, behalve dan het water uit de lucht. Abetifi heeft een niet aangesloten waterleiding, dus iedereen maakt hier gebruik van regen of grondwater. Ons drinkwater mogen we van het RTC halen (ze hebben daar een zuiveringsinstallatie), en voor (af)wassen gebruiken we regenwater (via een regenpijp opgevangen in een waterton) of water uit een put verderop.

De eerste nacht was het erg warm in ons nieuwe huisje. Omdat we nog geen gordijnen hebben is het niet prettig 's avonds/ 's nachts de ramen open te hebben, want je bent als blanke in een huisje in het dorp net een aap in een kooi, zeker voor onze buurkinderen.

In het fotoboek hebben we veel foto's van ons nieuwe stulpje. Het is er nu nog echt een beetje kamperen voor ons gevoel. We moeten ook nog de laatste dingen aanschaffen (zoals een tafel, kastjes etc.) en de keuken aan de andere kant van de binnenplaats moet nog worden opgeknapt zodat we daar ook gebruik van kunnen gaan maken.

Voetbal kijken
De afgelopen weken was het championsleague en dat kan je hier niet missen. Zeker niet nu er zoveel Engelse teams meedoen. Het Engelse voetbal wordt hier namelijk op de voet gevolgd en iedereen heeft ook zijn eigen favoriete Engelse team. (Vooral Chelsea vanwege Essien, Ghanese speler van Chelsea) In het dorp heeft Kwaku een zaaltje waar je voor 1 cedi alle championsleague wedstrijden kan bekijken en voor een halve cedi overige wedstrijden zoals uit de premier league (zowel Engelse als Ghanese).

De afgelopen weken zijn we bij de championsleague wedstrijden wezen kijken en dat was een prachtige ervaring. Een zaaltje propvol Ghanezen die allemaal rete fanatiek zijn en per wedstrijd een duidelijke favoriet hebben. Dit leverde af en toe heftige, maar leuke discussies en taferelen op. Meestal stonden we ergens bij de deur, want daar is het wat koeler. Toen Chelsea dinsdag tegen Liverpool voor de derde keer scoorde ontplofte de zaal en rende iedereen naar buiten. Wij wisten net op tijd ons aan de buitenkant van de deur te verschuilen, maar toch werd Cariènne nog geraakt door een openvliegend raam :)

Paasweekend
Voor we verhuisden naar Zandweg 5a hebben we bijna een week bij Albert en Dineke geslapen. Het was afgelopen weekend paasweekend en dit betekent feest in de Kwahu regio, en feest betekent drukte, drinken, eten en dansen. Dit betekende ook dat het hele guesthouse op het RTC was volgeboekt en het werd gewaardeerd als wij onze kamer uitgingen zodat deze ook gebruikt kon worden. Felix (de duitse vrijwilliger) was inmiddels ook terug van zijn rondreis en hij zou ook bij Albert en Dineke slapen in de andere logeerkamer. Zo hebben wij het paasweekend heerlijk gekookt, filmpjes gekeken en warm kunnen douchen (want in onze kamer in het guesthouse hebben we nog geen enkele keer warm water gehad). Vrijdag en zaterdagavond zijn we door Kwaku en Joy meegenomen naar een leuke dancingspot waar we in de openlucht lekker hebben gedanst. Het duurde even voor we durfden, maar toen er een applaus klonk zodra we opstonden en begonnen te dansen (salsa) vonden we het prima en hebben we de hele avond gedanst.

De komende tijd
Straks gaan we voor de eerste keer fufu eten bij Esther Lily. We mochten dit typisch Ghanese eten niet proberen voor we door haarzelf gemaakte fufu hadden gegeten. De volgende keer gaan we het proberen zelf te maken.

Zaterdag gaan we er hier even tussenuit. We gaan eerst naar Kumasi en slapen daar een nacht en daarna reizen we door naar Tamale. Daar gaan we Notje bezoeken! Ook zullen we proberen een NGO te bezoeken die op dit moment bezig zijn producten van AMO te kopen.
Ook zijn we de afgelopen weken begonnen met het werk hier. In de eerste weken zijn we ons vooral aan het oriënteren op AMO. We hebben uit de archiefkasten het een en ander geplukt en met de hulp van Esther Lily en Kwaku spitten we dit door. Na de 'Easterbreak', die voor een onbepaalde tijd lijkt te zijn, gaat Cariènne één of twee dagen in de week lesgeven op een school vlakbij. Hier gebruiken ze AMO materialen en kan Cariènne zich dus verder verdiepen in de materialen van AMO.

Alles gaat hier dus goed! Iedereen de hartelijke groeten en een knuffel!

Yebeshia bio!
Cariènne en Dirkjan

zondag 5 april 2009

Hieperdepiep.... hoera!!

Nandelotte in Abetifi.
Afgelopen vrijdag zijn Dirkjan, Kwaku en ik naar Nkawkaw gereden om Nandelotte van de bus te halen. Mijn zusje zou het hele weekend gezellig bij ons zijn. We reden haar bijna voorbij, want ze heeft blonde vlechtjes en haar huid is flink gebruind.

Verjaardagsfeestje
Vanmorgen stond er een ontzettend leuk berichtje op mijn mail. Thuis hadden ze een leuke fotoserie gemaakt; een taart met een foto van mij er op en een met allemaal op de foto met een slinger met hartelijk gefeliciteerd ertussen. Super leuk!

Gister hebben Dirkjan, Nandelotte en ik een appeltaart en een chocoladetaart gebakken en vandaag was mijn feestje.
Albert en Dineke kwamen als een van de eerste binnen en zij hadden een cadeautje voor me mee gebracht. Ontzettend lief van ze. Ik had Dineke verteld dat Dirkjan en ik allebei een ander dekbedovertrek bij ons hebben, dus dat dit in ons nieuwe huisje eigenlijk helemaal niet zo gezellig zal staan. Dit had ze onthouden en ze gaf me een mooi nieuw beddengoed. Zodra Esther Lily binnen was en haar taartje op had, en de helft in een plasticzakje had gestopt voor haar 'zoon' die nog thuis was, werd er besloten dat iedereen voor me ging zingen. Iedereen stond op en ik mocht blijven zitten (precies andersom dan wij kennen in Nederland).Er werd heel mooi voor me gezongen, waarna ik iedereen hiervoor bedankte. De Ghanese mensen feliciteerden me na het zingen door me de hand te schudden. Albert en Dineke deden dit (ook zoals wij Hollanders gewend zijn) direct toen ze binnen kwamen. Toen was het feestje voorbij. Om precies te zijn heeft het feestje 45 minuten geduurd. Dirkjan Nandelotte en ik waren hier erg verbaasd over, maar vonden het ook wel prima. Not en ik hebben ons nog even ontfermd over de leftovers en de gasten ruimden met elkaar de bordjes op ("Dat horen de gasten te doen", aldus Esther Lily).
Vanavond gaan we lekker pannekoeken bakken bij Albert en Dineke (als de taart is gezakt) en morgen ochtend om 04.30 vertrekken Kwaku, Nandelotte en ik naar Nkawkaw om Nandelotte op de bus te zetten terug naar Tamale.

Verhuizen.
Aankomende week gaan Dirkjan en ik verhuizen. Hierover zullen we in ons volgende berichtje over schrijven.

Voor nu liefs van ons.

zaterdag 28 maart 2009

Twi lessen, acclimatiseren, ziekenhuisbezoek en de huizenmarkt van Abetifi

Agyanom ne Ennanom, me ma mo aha!
(Heren en Dames, goedendag!)

Onze Twi lessen zitten erop. tien dagen hebben we les gehad in de lokale taal en cultuur. Afgelopen week zouden we beginnen met werken bij AMO, maar omdat ik, Dirkjan, behoorlijk last had van mijn acclimatiseringsproces (lees, ik was ziek) is dit uitgesteld. De Twi lessen liepen hierdoor ook enige vertraging op, maar dat was geen enkel probleem. Nu we een heel sumier basiswoordje Twi spreken kunnen we ons hier prima redden. Engels is nog steeds de taal die we met iedereen spreken als het gesprek verder gaat dan gedag zeggen en vragen hoe het met iemand gaat.

Intussen wennen we allebei aan het eten en het klimaat hier. Onze lichamen reageren echter elk op hun eigen manier. Waar ik af en toe niet kan wachten en moet rennen naar de wc is het bij Cariènne nu al bijna een week geleden sinds het laatste bezoek aan het kleine kamertje. Afgelopen week verslechterde bij mij de situatie en is Cariènne, op advies van de mensen hier medicijnen gaan halen. Toen deze twee dagen later geen verbetering lieten zien besloot men hier dat het beter was het ziekenhuis te bezoeken en een dokter om advies te vragen. Deze gedachte zorgde ervoor dat ik me gelijk al een stuk beter voelde, maar desalniettemin zijn we naar het ziekenhuis gegaan. De dokter heeft nog wat extra medicatie voorgeschreven (tegen de maagkrampen) die ik vooralsnog maar links laat liggen, want mijn gesteldheid verbeterd met de dag. Wel leuk is dat ik nu officieel ingeschreven ben bij de Ghana Health Service, met mijn eigen registratienummer en medisch dossier.

Nu alles weer wat beter gaat zijn we ons gaan richten op ons verdere verblijf hier. Tijdens de één na laatste dag Twi les hebben we aangegeven aan onze Twi leraar (the man who knows how to get things) dat we benieuwd waren naar de mogelijkheden om een woning in het dorp te krijgen. De dag erna, gisteren, vertelde hij ons dat hij een plek gevonden had. Het is op loopafstand van het trainingscentrum en is een gedeelde woning. Rond een grote binnenplaats zijn aan de ene zijde vijf à zes woningruimten (een hal/ontvangstruimte met een slaapkamer erachter). Aan de andere zijde is voor elke woonruimte een ruimte waar je een keuken in kan richten. Daarnaast is een gezamenlijke wasruimte en een wc. Op dit moment wonen er twee anderen, het is er realitief lekker rustig. Het is erg simpel, maar voor ons alles wat we nodig denken te hebben. We hebben dan echt ons eigen plekje, waar we ons eigen potje kunnen koken en we leven tussen de mensen in het dorp, heerlijk! De uitdaging zien we allebei erg zitten en de aankomende tijd zullen we gaan kijken wat de mogelijkheden zijn om dit te gaan verwezenlijken.

Ook hebben we intussen meerdere foto's in het fotoboek staan. Volgende week gaan we beginnen met ons werk voor AMO. We hebben er allebei erg veel zin in en zien de tijd die hier voor ons ligt met een glimlach tegemoet!

Dit was het voor nu! Voor iedereen de hartelijke groetjes en een dikke knuffel!

Cariènne en Dirkjan

woensdag 18 maart 2009

Woho te sen? Meho je!

Hoe gaat het met je? Met mij gaat het goed.
Inmiddels hebben we 5 dagen Twi les gehad, en we hebben al een half schriftje vol met aantekeningen, voorbeeldzinnen en grammatica. Gelukkig zit er ook al een flink gedeelte in ons hoofd.
Gisteren hebben we een kinderliedje geleerd van onze Teacher Jaw. De letterlijke vertaling van het liedje is: 1,2,3 en 4, als deze cijfers op elkaar knallen dan heb je 10.
Of terwijl als je 1,2,3 en 4 bij elkaar optelt heb je samen tien.

Vandaag sturen we een kort berichtje. Het gaat goed met ons, maar maar we zijn beide nog niet helemaal fit. We nemen de tijd om rustig te wennen, zoals ons ook van alle kanten wordt aangeraden. Zodra we klaar zijn met de taalcursus zullen we een langer berichtje sturen.

Sinds vorige week staan er ook nieuwe foto's op. Ik zal bij de foto's nog kleine toelichtingen voegen.

Groetjes van Braa Kwaku Dirkjan en Sister Efua Carienne

woensdag 11 maart 2009

Warm!!!

Warmte, dat was het allereerste waar we kennis mee maakten toen we eergisteravond het vliegtuig uit stapten. Inmiddels zijn we in Abetifi, en pas twee dagen in Ghana, maar we begrijpen al heel goed wat er bedoeld wordt met: Alles op zijn tijd! Het is veel te warm om je druk te maken.

De eerste nacht hebben we doorgebracht in Accra, we zijn vriendelijk ontvangen door rev. Kofi Amfo Akonnor die ons naar een guesthouse bracht. Wij waren ontzettende gelukkig met de airco die in onze slaapkamer aanwezig was. De volgende dag hebben we beide een ghanese telefoonkaart gekocht en daarna zijn we met de bus naar Nkawkaw gereisd. Drie en een half uur later stonden Esther Lily en Kwaku bij de busstop op ons te wachten. Vanaf hier reisden we het laatste stukje met de auto naar Abetifi en inmiddels waren we een paar liter vocht lichter (ook vanwege het plastic over de stoelen in de bus...). " We are going to climb, " vertelde Esther Lily ons, en na een half uur rijden kwamen we aan op het hoogst bewoonde punt van Ghana: Abetifi. Nog steeds warm, maar nu konden we voor het eerst zeggen dat we het lekker warm vonden.

Na aankomst kregen we ons fijne appartement aangewezen en kregen we te eten. Verder mochten we die dag alleen maar relaxen. Morgen komt morgen!
's Avonds bij het eten ontmoetten we een vrijwilliger uit Duitsland die hier 6 maanden heeft gewoond en zondag zal vertrekken om een reis door Ghana te gaan maken. Wij hebben hem het hemd van zijn lijf gevraagd over het leven op het Ramseyer Training Centre. Heel handig!

Morgen begint onze taal en cultuurcursus, en Esther Lily vertelde dat ze ons twee weken niet wil zien bij AMO, want we moeten ons focussen op de training. "When you want to be happy in Ghana, it is nice to learn some Twi."

Wat we ook wel mooi vonden is dat ze verteldde dat we hier zijn met twee redenen: As volunteers and for our honeymoon (? :) ). Meaning: beside the work, we also have to enjoy our stay and see more of Ghana!! We hebben inmiddels allebei ook een andere naam gekregen: Dirkjan is Kwaku (geboren op woensdag) en ik ben Afua (geboren op vrijdag) :).

Dit was het even voor nu. Dirkjan roept vanaf buiten: "Oh regen!"

Tot later,

Groetjes van ons namens Carienne

zondag 8 maart 2009

Morgen is het zover!!

Morgen is het zover! Dan gaat ons avontuur eindelijk beginnen.

Vandaag hebben we een mooie 'uitzwaaidienst' gevierd in de kerk. Wij vertelden de gemeente onze plannen en we mochten de zegen ontvangen.







Aansluitend hebben we met familie van de, door Dirkjan en Lena gemaakte, ‘pindasoep’ genoten.

Inmiddels hebben we alles ingepakt en gaan we ons laatste nachtje in Nederland in. Ons volgende bericht zal geschreven worden vanuit Ghana.

Groetjes van ons!


dinsdag 3 maart 2009

'Tot ziens' feest!

Afgelopen zaterdag 28 februari was ons 'tot ziens' feestje. Het was erg gezellig en leuk dat er zoveel mensen waren! Bekijk nu de foto's van ons 'totziens' feest in het fotoboek.

donderdag 29 januari 2009

Wij gaan naar Ghana!

Wij, Dirkjan en Cariènne, vertrekken 9 maart 2009 naar Abetifi, Ghana. Op deze weblog kun je onze belevenissen volgen.

In Abetifi, Ghana gaan we ons een jaar inzetten voor het AMO programme.
Het AMO programme is een Ghanese stichting die zich richt op duurzame onderwijsontwikkeling in Ghana. Dit doen ze door het produceren en verkopen van educatieve materialen. Zodra AMO educatieve materialen verkoopt aan een basisschool krijgen de leerkrachten die het materiaal gaan gebruiken een training in het gebruik van de materialen in hun lessen. Naast het produceren van educatief materiaal en het geven van trainingen doet het AMO programme ook onderzoek naar het gebruik en de waarde van de educatieve materialen in het onderwijs in Ghana.
AMO staat voor 'Agodi Ma Osuahu'. Dit betekent ‘Al spelende leert men’. Het AMO programme probeert met dit idee bij te dragen aan een kwaliteitsverbetering in het onderwijs in Ghana. AMO betekent ook ‘goed gedaan!’ in Twi, een locale taal in Ghana.


Kijk voor meer informatie over het AMO programme op http://www.amo-programme.org/

Groetjes Cariènne en Dirkjan