Jarig? - 27 augustus

Vanochtend werd ik zoals iedere ochtend rond 6 uur wakker van de blatende geiten buiten en de landlady die ons stoepje veegt. Een ochtend zoals alle anderen, alleen ben ik vandaag jarig! Ik heb nog niet eerder zo’n eenzame verjaardagochtend meegemaakt, wat denk ik meer zegt over mijn jeugd dan over mijn 23e verjaardagsochtend. Meestal waren het zingende stemmen waar ik van wakker werd, maar nu dus geiten en een stoffende landlady.

Ik besloot mezelf te trakteren op een feestelijk ontbijt. Terwijl het water op het vuur stond voor het wassen ben ik een heerlijk klutsei met ui en tomaat aan het maken voor op de zojuist geroosterde broodjes. Opeens hoor ik achter me iemand de keuken binnen komen/ kruipen. Het is Kofi, ons nog geen jaar oude buurjongetje... Ah, in ieder geval iemand die me komt feliciteren. Tijdens mijn ontbijt heeft hij heerlijk door de keuken gekropen en zelfs even tegenover me op een stoel gezeten. Na Kofi terug bij zijn moeder gebracht te hebben en me te hebben gewassen begon het feest dan echt. Cariènne belde uit Australië en daarna ook het andere thuisfront, mijn moeder. De smsjes van broer en vader volgden en zo ging ik vol goede moed naar het werk...

... Daar aangekomen was het weer een ochtend als alle anderen. iedereen groet je aardig, maar op je verjaardag verwacht je toch iets anders. Iedereen was tenslotte op de hoogte van het feit dat ik jarig was, maar niemand die me feliciteert? Hmmm, cultuurverschil. Na het normale morgengeklets over voetbal, vrouwen, het weer en het werk van vandaag kan ik het toch niet laten om te vragen. Waarom geen felicitaties? "Dat is niet gebruikelijk bij ons, jarig zijn betekent hier niet zoveel, wij vieren het hier trouwens wel altijd door iemand nat te gooien met water" antwoorden Kwaku en Joy. "Ah, in dat geval maar geen felicitaties" antwoord ik terug met een glimlach. Een beetje onwennig ben ik vandaag dus mijn 23e verjaardag aan het vieren.

Gelukkig viel de gister zelfgemaakte appeltaart bij iedereen in de smaak al was het voor sommigen te zoet. Albert en Dineke Ferweda hebben me uitgenodigd om bij hen middag te komen eten en met ijs toe was het eten daar een heerlijk verjaardagscadeau.

Na het werken kwam ik thuis met de resterende stukjes appeltaart voor mijn buren. Na enige verwarring waarom ik dit gemaakt had voor ze begrepen ze dat ik jarig was. “Today?” vraagt de Landlady. “Yes” antwoord ik terug. “Ohhhhhhh!” “♫ Happy birthday to you, happy birthday to you ♫”. Dat kennen ze hier dus blijkbaar wel… Één voor één komen mijn buren langs en bij het in ontvangst nemen van het stukje appeltaart zingen ze me persoonlijk toe… Wauw.. Het jarig gevoel steeg met de minuut.

In de avond ben ik met de jongens van de werkplaats wat gaan drinken in een chopbar in het dorp, wat erg gezellig was. Al met al was het zo dus een alternatieve, maar erg geslaagde verjaardag. Erg leuk was het trouwens om ook nog een stapel post te krijgen. Een grote enveloppe vol met kaarten, tekeningen etc. van vrienden en familie. Een heerlijk cadeau om zo van thuis te krijgen.

Condoleren, een hoofd als een spelden kussen, sinterklaas en zwarte piet en hollandse weekendjes.

Condoleren
Ongeveer 4 weken geleden vertelde Esther Lilydat ze even bij een ‘collega’ van het RTC langs ging, want zijn moeder was overleden. Dit weekend was het begrafenisweekend en zijn moeder werd begraven. Vrijdag net voor we naar huis gingen vertelde Esther Lily dat we de volgende ochtend bij de begrafenis aanwezig moesten zijn als AMO. Op zaterdagochtend om 07.00 uur verzamelden we daarom bij Kwaku thuis. Het is koud, het regent een beetje en het waait. Na een wandeling naar het dorp kwamen we aan bij het familiehuis waar de vrouw op dit moment lag. Onder partytenten zaten de dichtstbijzijnde familieleden en vrienden op de eerste rij stoelen. Deze liepen we langs om iedereen te groeten/ condoleren en er was de mogelijkheid om de overleden vrouw te bekijken/bezoeken (dit lieten we met plezier aan Esther Lily over). Daarna namen we plaats op de tweede rij, we waren vroeg. Langzaamaan kwamen er meer mensen die hetzelfde ritueel als wij doorliepen. Iedereen nam plaats, kletst met elkaar, lacht, een enkeling huilt. Na ongeveer een half uur laat Esther Lily weten dat we weer gaan. We staan op en verlaten het familiehuis. De rest van het weekend gaat de begrafenisviering gewoon door, maar wij hoeven onze gezichten niet meer te laten zien, en kunnen thuis nog lekker even verder gaan slapen.

Een hoofd als een spelden kussen.
Carienne: Als een echte obrunie (blanke) moet ook ik me er aan wagen, zondag laat ik mijn haar invlechten. Na 6 uur op een krukje te hebben gezeten was Mary bijna klaar en zaten er een heleboel vlechtjes en een flinke hoeveelheid nephaar in mijn haar. Hierna moesten de vlechtjes nog in de fik worden gezet en moesten ze uitgespoeld worden met kokend water. Na zo’n zeven uur liep ik suf, met spierpijn van het lange zitten, maar toch stralend de deur uit met mijn mooie (volgens Dirkjan) rasta hoofd.
Die nacht werd het alleen een beetje een probleem. Ik wilde graag slapen, maar dit betekende dat ik mijn hoofd op een kussen moest leggen, en dat zorgde helemaal voor het gevoel alsof ik op een speldenkussen lag. Ik had al mijn vlechtjes er op een haar na allemaal weer uitgetrokken (dit deed ik echter natuurlijk niet, want ten eerste heeft mijn zusje het twee keer kunnen doorstaan en ik had toch echt niet voor niets 7 uur op een krukje gezeten). Na 2 pijnstillers viel ik gelukkig toch in slaap.
De pijn is inmiddels verdwenen, het jeukt nu alleen nog maar :), Zie de foto’s voor het mooie resultaat: Me met vlechtjes. Maar een ding is zeker….. Dit doe ik één keer, en niet weer!!

Sinterklaas en zwarte piet op het dak.

Inmiddels eten en koken we alweer een poosje in onze keuken. Vorige week kwam Dirkjan een keer de keuken binnen en zag in het midden van de keuken op de grond een flinke plas water liggen. Hmm, waar komt dat vandaan? Heeft het raam open gestaan? Nee, er stond geen raam open vannacht. Het heeft wel heel hard geregend. Zodra we naar het plafond keken zagen we dat deze niet meer zo wit was als de dag ervoor. Hieperdepiep, het dak lekt.

Dirkjan en Kwaku zijn afgelopen week twee keer het dak opgeklommen om het te reparen. Beide keren moesten ze er echter snel weer vanaf doordat het de eerste keer enorm begon te regenen en de tweede keer al te donker was. Inmiddels is ons plafond dus niet meer wit maar groen. Ach, het wordt nog wel gerepareerd... een keer :)

Hollandse zondagen.
De afgelopen 5 zondagen hebben we gezellig bij Albert en Dineke gegeten. Cariènne gaf pianoles aan Dineke, terwijl Dirkjan en Albert voor het eten zorgden. We kletsen deze avonden met gemak vol. Vaak moeten we aan het eind van de avond gewoon een gesprek afkappen, omdat er anders geen einde aan komt, kortom erg gezellig. Afgelopen zondag was voorlopig de laatste zondag, want dit weekend zullen we beginnen met een klein rondreisje met een collega vrijwilliger, Pieter Jan, die ons vanuit Burkina Faso komt bezoeken. En dan 18 augustus begint Cariènne aan haar Australië avontuur. ( voor meer info over de World Transplant Games, kun je een kijkje nemen op www.floranke.blogspot.com )

Kijk ook even bij de foto's deze zullen we zo weer eens updaten, in de map Zandweg 5a staan nieuwe foto's en er is een nieuwe map Cariènne met vlechtjes.

Volgende verhaal zal van een eenzame Dirkjan alleen achtergebleven in Abetifi komen. :D